Το βιβλίο της γεννημένης το 1976 δημοσιογράφου (Frankfurter Allgemeine Zeitung, Frankfurter Rundschau, Die Zeit, Taz) Μέλι Κίγιακ ανήκει στην κατηγορία των εξομολογητικών αφηγήσεων που έχουν εκδοθεί τα τελευταία χρόνια από νέους συγγραφείς (Ντιντιέ Εριμπόν, Εντουάρ Λουί, Ανί Ερνό). Αν και σύντομο, το κείμενο της Κίγιακ είναι εξαιρετικά διορατικό και ακριβές. Η πρωτοτυπία του βασίζεται στο ότι δεν εστιάζει στην ανισότητα ευκαιριών στην κοινωνία, ούτε επιθυμεί να κουνήσει το δάχτυλο. Αντίθετα, διαχειρίζεται τα αυτοβιογραφικά στοιχεία με τέτοιο τρόπο, ώστε δημιουργείται μια εικόνα που ξεπερνάει την ατομική οπτική και τη διερεύνηση της προσωπικής ταυτότητας. Πρόσωπα όπως ο πατέρας και η μητέρα έχουν φυσικά κύριο ρόλο στην αφήγηση, όπως επίσης σημαντική θέση έχει το ότι η συγγραφέας (κουρδικής καταγωγής η ίδια) ανήκει στην πρώτη γενιά μεταναστών στα παιδιά των οποίων επιτράπηκε να φοιτούν στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά της Γερμανίας. Δικαίωμα όχι αυτονόητο, και κερδισμένο με πολύ κόπο. Εντατική αναγνώστρια, με πάθος για τη λογοτεχνία, γράφει ένα βιβλίο όχι μόνο για το τι σημαίνει γυναίκα, αλλά κυρίως για το πώς μπορεί κάποιος να βελτιώσει το όραμά του. Χάρη στην ειλικρίνεια και το πάθος της για την αλήθεια, απέσπασε (2021) τα βραβεία «Kurt Tucholsky» και «BücherFrauen». Η επιτροπή του δεύτερου βραβείου σημειώνει στο σκεπτικό της: «Αφηγείται τη γενναία πορεία προς την ανεξαρτησία με λογοτεχνική πυκνότητα και ενάργεια. Το βιβλίο της εμπνέει δύναμη σε όσους θέλουν να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι».