Το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 1986 (ήταν ακόμα εργάσιμη μέρα), την ημέρα δηλαδή που έπρεπε να παρουσιαστώ για κατάταξη στο ΚΕΠΘ (Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού Θήβας), και ενώ στις εφημερίδες αναγράφονται δηλώσεις μου και ανταποκρίσεις από την εκδήλωση στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, πηγαίνω συνοδεία δικηγόρου στη στρατολογία του Ρουφ και καταθέτω την άρνηση στράτευσής μου, καθώς και το αίτημα θέσπισης ΕΚΥ (Εναλλακτικής Κοινωνικής Υπηρεσίας).
Μετά από δύο αναβολές η κρίσιμη μάχη με τη στρατιωτική δικαιοσύνη έφτασε. Στο πίσω κάθισμα του περιπολικού στριμωγμένος ανάμεσα σε δύο αστυνομικούς, με δύο μοτοσυκλετιστές συνοδεία μπροστά και δύο πίσω, διασχίσαμε την πόλη από τα κρατητήρια του Παύλου Μελά μέχρι το κτήριο του στρατοδικείου το πρωί της Πέμπτης 25 Ιουνίου 1987. Η εξαιρετικά πολυπληθής αστυνομική παρουσία μπροστά από το στρατοδικείο και η αυστηρή επιτήρηση από ένστολους της στρατιωτικής ασφάλειας στους εσωτερικούς χώρους σκόπευε στην τρομοκράτηση του νεοσύστατου κινήματος και των υποστηρικτών του, που ενίσχυσαν με την παρουσία τους τον αγώνα μας.
Χιλιάδες χρόνια τώρα συμμετέχουμε στα παιχνίδια των κυρίαρχων της γης. Όλες οι πολύμορφες κρατικές οντότητες φρόντισαν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους την απεριόριστη αμνήστευση του να δολοφονούν.
Κάποιοι σκοτώνουν, επειδή τους το επιτρέπει ή επιβάλλει η πίστη τους. Άλλοι σκοτώνουν παρότι ολοκάθαρα το απαγορεύει η πίστη τους, και κάποιοι άλλοι σκοτώνουν, επειδή δεν πιστεύουν και νομίζουν ότι τους επιτρέπεται να κάνουν ό, τι θέλουν.
Σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου του διεθνούς έτους ειρήνης 1986, εγώ ο Μιχάλης Μαραγκάκης, επειδή πιστεύω ότι η ελευθερία της συνείδησης αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να γίνεται απεριόριστα σεβαστό:
Αρνούμαι δημόσια, συνειδητά και υπεύθυνα να μάθω να χρησιμοποιώ τα όπλα και να τα στρέψω ενάντια σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό μου για οποιονδήποτε λόγο. Αρνούμαι να υπηρετήσω τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και να τις εξυπηρετήσω καθ' οποιοδήποτε τρόπο.

Μιχάλης Μαραγκάκης