Στις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Απριλίου του 1941 ο Γερμανός Πρέσβης στην Αθήνα, πρίγκιπας Έρμπαχ, επισημοποίησε με διακοίνωσή του προς τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή τη γερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Παρά τη σθεναρή αντίσταση του ελληνικού στρατού, η προέλαση των ναζιστικών δυνάμεων υπήρξε ταχεία. Είκοσι δύο ημέρες αργότερα, στις 28 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί εισήλθαν στην Καρδίτσα.

Την ημέρα εκείνη μία φάλαγγα μοτοσικλετιστών στάθμευσε για λίγο στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας. Εγώ και πολλά ακόμη παιδιά παρακολουθούσαμε εντυπωσιασμένοι τις γερμανικές μοτοσικλέτες. Κάποιος συνομήλικός μου, αναγνωρίζοντας την καταλληλότητα της στιγμής, πλησίασε ένα Γερμανό μοτοσικλετιστή και του είπε στα ελληνικά ότι είμαι Εβραίος. Εκείνος αρχικά δεν κατάλαβε. Μετά από λίγο, όμως, άρχισε να επαναλαμβάνει με δυνατή φωνή «Γιούντεν», «Γιούντεν», «Γιούντεν» και με μια βίαιη κίνηση μου έπιασε το κεφάλι και το ακούμπησε στο ντεπόζιτο της μηχανής του. Το περιστατικό τερματίστηκε χωρίς κάποια άλλη δυσμενή συνέπεια, διότι τη στιγμή εκείνη δόθηκε στους Γερμανούς η εντολή να αναχωρήσουν. Το συγκεκριμένο συμβάν, ωστόσο, έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου για να μου θυμίζει ότι στη συνείδηση πολλών συμπολιτών μου ήμουν πάντοτε παιδί ενός άλλου(;) Θεού.

Από τη γέννησή μου όλοι γνωρίζουν ότι είμαι Εβραίος και με κατατάσσουν σε μία μειονοτική πληθυσμιακή ομάδα με διακριτά, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτισμικά), διαχωρίζοντάς με από τους υπόλοιπους Έλληνες. Είμαι Εβραίος. Αυτοπροσδιορίζομαι, όμως, ως Έλληνας Εβραίος. Πάνω απ’ όλα αισθάνομαι Έλληνας.