O Μανώλης Αλυγιζάκης ενώνοντας τη ζωή του αξεπέραστου ζωγράφου με την ποιητική του πένα, μας οδηγεί σε μια σύμπλευση λέξεων και εικόνας, μια ταύτιση ποίησης–ζωγραφικής, τόσο ποτισμένη με πάθος και αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, που αιχμαλωτίζει το μάτι ακόμα και του πιο άπειρου αναγνώστη. Από τη θεματολογία της συλλογής παρατηρούμε σπονδυλωτά και ανελικτικά την πορεία του έργου του Δομήνικου Θεοτοκοπούλου, όπως το βιώνει μεταφυσικά ο ποιητής από το ξημέρωμα της ζωής του ως και το θάνατο του.
Ο Κρητικός ήλιος, το μεταφυσικό φως που ενέπνευσε τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και που το μετέφερε από την Κρήτη στη Βενετία και μετά στην Ισπανία, είναι διάχυτο και πανταχού παρών στην ποίηση του, ακριβώς όπως και στο έργο του σπουδαίου ζωγράφου. Όπως διάφανος είναι και ο πόνος και το μαρτύριο του από τα νύχια της Ιεράς Εξέτασης από την οποία πέρασε. Γράφει ο ποιητής: «Ένας σταλακτίτης αγάπης κατεβαίνει να ποτίσει όλη την ξηρασία να σβήσει όλη τη δίψα. Η αγάπη σου σπουδαίε Κρητικέ, για τον άνθρωπο, για τη ζωή, για τον Θεό».

Χρύσα Νικολάκη