Στο βιβλίο αυτό ακολουθώ την πορεία μιας τακτικής μεραρχίας της Βέρμαχτ, η οποία δημιουργήθηκε το 1941 στη Βιέννη και έδρασε στη Σερβία και την Πελοπόννησο. Αρχικά η μεραρχία αυτή επρόκειτο να αναλάβει την επιβολή της τάξης στη Σερβία και την προάσπιση της Πελοποννήσου από μια πιθανή απόβαση συμμαχικών δυνάμεων. Όμως πολύ σύντομα ενεπλάκη σε σφοδρές συμπλοκές με τους αντάρτες και τις λεγόμενες επιχειρήσεις αντιποίνων.
Το βιβλίο ασχολείται με ολόκληρη την περίοδο της Κατοχής στην Πελοπόννησο, με τον ρόλο των Ιταλών και των Βρετανών, με τις ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις και με τα ελληνικά τάγματα ασφαλείας που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Αντικείμενο μελέτης αποτελούν επίσης οι λόγοι που οδήγησαν στην επιβολή «αντιποίνων», και οι υπεύθυνοι των επιχειρήσεων αυτών, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το ζήτημα από τις δικαστικές αρχές στην Ελλάδα και τη Γερμανία κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Έτσι, η σφαγή αμάχων στο πλαίσιο της επιχείρησης «Καλάβρυτα» μετατράπηκε αναπόφευκτα σε βασικό θέμα του βιβλίου. Με βάση τον αριθμό των αμάχων θυμάτων, πρόκειται προφανώς για το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ σε μη σλαβόφωνο κράτος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.