Ὁ ἰατρικός ὅρος «χολέρα» χρησιμοποιεῖται γιά πρώτη φορά στήν Ἱπποκρατική Συλλογή γιά τήν περιγραφή μιᾶς σποραδικῆς ὀξείας νόσου τοῦ πεπτικοῦ συστήματος, ἡ ὁποία ὀφείλεται σέ διαιτητικές παρεκτροπές (π.χ. πολυφαγία, ὑπερβολική οἰνοποσία, κ.λπ.) πού λαμβάνουν χώρα τούς θερινούς κυρίως μῆνες, ἐκδηλώνεται εἴτε μέ ἄφθονες διάρροιες καί ἐμέτους («ὑγρή χολέρα»), εἴτε χωρίς διάρροιες καί ἐμέτους, ἀλλά μέ ἠπιότερα γαστρεντερικά συμπτώματα («ξηρή χολέρα») καί δέν ὁδηγεῖ πάντα στό θάνατο. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ ὅρος «χολέρα» ἀπαντᾶται μόνο στόν ἑλληνικό ἤ ἀλεξανδρινό Κανόνα της, γιά νά περιγράψει καί νά ὑπενθυμίσει τίς δυνητικά θανατηφόρες συνέπειες τῆς πολυφαγίας. Στήν Καινή Διαθήκη ὁ ὅρος «χολέρα» δέν ὑπάρχει. Στή σύγχρονη ἰατρική ἐπιστήμη μέ τόν ὅρο «χολέρα» νοεῖται ἡ ἐπιδημική ὀξεία διαρροϊκή νόσος, ἡ ὁποία ὀφείλεται σέ προσβολή τοῦ ἐντέρου ἀπό τήν τοξίνη πού παράγει τό βακτήριο δονάκιο τῆς χολέρας (Vibrio cholerae, Ο1 καί Ο139 ὀρότυποι), μεταδίδεται μέσω τῆς κατανάλωσης μολυσμένου νεροῦ ἤ τροφῆς, δέν ἐμφανίζει ἐποχική κατανομή καί χωρίς θεραπεία ὁδηγεῖ συνήθως στό θάνατο. Καί στίς τρεῖς περιγραφές ἡ «χολέρα» ἀποτελεῖ τροφιμογενές νόσημα μέ ἐκδηλώσεις ἀπό τό γαστρεντερικό σύστημα.