Γιατί το μάθημα της Ιστορίας είναι τόσο απεχθές στα παιδιά αντί να είναι αγαπητό; Τι είναι αυτό που τα δυσκολεύει; Είναι οι όροι, οι έννοιες, τα ονόματα; Είναι οι πολλές πληροφορίες, η γλώσσα, η αντίληψη του ιστορικού χρόνου και χώρου, η έλλειψη οπτικής αναπαράστασης της πληροφορίας;
Ίσως όλα αυτά. Ιδιαίτερα για τους μαθητές με Μαθησιακές Δυσκολίες στους οποίους απευθύνομαι, και όχι μόνο, η μελέτη του μαθήματος της Ιστορίας, είναι ένα αγχογόνο και κουραστικό ταξίδι, το οποίο δυστυχώς πολλές φορές, καταλήγει είτε στην πλήρη απάρνηση είτε στην επιφανειακή μνημονική επεξεργασία των ιστορικών πληροφοριών, χωρίς σταθερά εννοιολογικά θεμέλια, με αποτέλεσμα τη βέβαιη αποτυχία σε οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης αλλά και τη νοηματική σύγχυση σε βασικές έννοιες και γεγονότα της ιστορίας.
Συγκεκριμένα, η γλωσσική επεξεργασία των σύνθετων συντακτικών σχημάτων του βιβλίου, των μακροσκελών προτάσεων, των άγνωστων εννοιολογικών δομών, καθώς και του μεγάλου αριθμού ειδικού δηλωτικού εκφραστικού λεξιλογίου αλλά και η κατανόηση του συμπυκνωμένου, ως προς τα νοήματα, κειμένου του σχολικού βιβλίου, αποτελεί ένα πεδίο ιδιαίτερης δυσκολίας στη σχολική ζωή των παιδιών με Μαθησιακές ή Γλωσσικές Δυσκολίες.
Πιστεύοντας ακράδαντα, ότι γνωρίζοντας την ιστορία δημιουργούμε ένα καλύτερο παρόν αλλά και μέλλον, θεωρώ ότι είναι επιτακτική ανάγκη αλλά και παιδαγωγικό μας καθήκον να υποστηρίζουμε και να κατευθύνουμε τους μαθητές με Μαθησιακές Δυσκολίες σε έναν «άλλο» προσαρμοσμένο τρόπο παροχής της πληροφορίας, χωρίς εκπτώσεις και αποκλεισμούς των ίδιων των μαθητών, προσαρμόζοντας απλώς τα σχολικά εγχειρίδια γλωσσικά και νοηματικά στη γλωσσική και γνωστική συμπεριφορά, που τα ίδια τα παιδιά υπαγορεύουν. Εμείς πρέπει να προσαρμόσουμε τα βιβλία σε αυτά και όχι το αντίθετο.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι μαθητές, αφ’ ενός θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στις ιστορικές έννοιες και μεταγενέστερα στις πληροφορίες, αφ’ ετέρου θα μπορούν να βελτιώσουν σε γλωσσικό επίπεδο την πρόσληψη, την επεξεργασία και την έκφραση του κειμενικού λόγου.
Για τον λόγο αυτό, το παρόν βιβλίο, αποτελεί μια εκ βάθρων προσαρμογή του περιεχομένου του σχολικού βιβλίου, χωρίς περικοπές, με ειδική μεθοδολογία.
Συγκεκριμένα περιλαμβάνει:
• ειδική νοηματική επεξεργασία ολόκληρου του σχολικού κειμένου διατηρώντας την κειμενικότητά του
• ειδική γραφή για μαθητές με δυσαναγνωσία
• επεξήγηση των βασικών ιστορικών εννοιών
• χρήση ιστορικών όρων με ταυτόχρονη επεξήγησή τους
• χρήση συγκεκριμένου δηλωτικού λεξιλογίου με ταυτόχρονη επεξήγησή του
• χρήση απλών μορφοσυντακτικών και συντακτικών γλωσσικών σχημάτων
• εφαρμογή στρατηγικών κατανόησης βάσει δομής
• διαγραμματική νοηματική πύκνωση των πληροφοριών και χρήση οπτικών οργανωτών
• απεικονιστική νοηματική υποστήριξη
• μοντελοποιημένη νοηματική προσαρμογή χρήσης ιστορικών πηγών
Ασημίνα Μαυροειδή