Τα λόγια της γριάς ακόμη στοίχειωναν τις νύχτες της, η ταραγμένη της ψυχή τα φώναζε ακόμα.
Τα βράδια μούσκεμα στον ιδρώτα πεταγόταν και κοιτούσε τον άντρα που κοιμόταν πλάι της.
Στα αυτιά της ηχούσε δυνατά η βροντερή φωνή…
«Μείνε μακριά από το Μ, το Μ που θα σε καταστρέψει!»
«Το Α και το Α θα ’ναι μαζί, είναι της μοίρας προσταγή, υπόσχεση μεγάλη…»
Δεν ήθελε ν’ ακούει πια, δεν ήθελε να ξέρει, έκλεινε τα αυτιά της ελπίζοντας τα λόγια αυτά να σωπάσουν…
Πού ήταν η αλήθεια και πού το ψέμα δεν το γνώριζε μα πλέον πια δεν ήθελε να μάθει.
Ήταν οι φόβοι της που έπνιγαν τα όνειρά της;
Ήταν τα τόσα βάσανα που άφηναν ακόμα ανοιχτά τα τραύματά της;
Ή ήταν της μοίρας τα μηνύματα που πρόσταζαν τα βήματά της;
Και τότε ερχόταν πάλι η βροχή…
Σαν λύτρωση, σαν μόνη επιλογή…
Ερχόταν η βροχή για να σβήσει τις φωτιές και να ποτίσει τη διψασμένη της ψυχή.
Κι ήταν τα μάτια της, τα μάτια εκείνα που φίλησε ξανά η βροχή…
Το μυθιστόρημα «ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΦΙΛΗΣΕ Η ΒΡΟΧΗ» είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας «ΥΦΑΝΤΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ».
Μία διαθήκη, μία σύλληψη και μία δική, έρχονται για να δώσουν απαντήσεις, ενώνοντας όλα τα κόμματα του παζλ.
Άραγε θα αποδοθεί η δικαιοσύνη; Θα πληρώσει ο δολοφόνος;
Ή ο ένοχος θα μείνει για πάντα ατιμώρητος;
Η μοίρα πλέκει το υφαντό της κι ό,τι γέγραφε, γέγραφε.
Ένα δυνατό βιβλίο για ένα δυνατό φινάλε!