Για τις μοιραίες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 –που ωδήγησαν, ύπουλα και με δόσεις, στην απώλεια της Ιωνίας και της Ανατ. Θράκης– είχε βέβαια τα ελαφρυντικά του ο Βενιζέλος. Πρωτίστως, η πολυετής στράτευση ενός βιοπαλαιστή λαού -9 χρόνια πολεμούσαν- προστιθεμένη στην τραγικήν ανέχεια εκείνης της εποχής -4 φορές τον χρόνο κρέας έτρωγαν τότε οι Έλληνες- έκανε πιο αποπνικτική και τελεσφόρα την πίεση των μικρόψυχων αντιπάλων του. Έπειτα, υπήρχε κάποια πίεση -άλλοι λένε μικρή, άλλοι μεγάλη- από το εξωτερικό, και συγκεκριμένα από τους συμμαχικούς κύκλους της Αντάντ, που αμφισβητούσαν στον Βενιζέλο ότι διέθετε λαϊκό έρεισμα. Τέλος, από 5 ετών, η χώρα ζούσε χωρίς εκλογές και τελούσε υπό στρατιωτικό νόμο.
Ένα τέταρτο ελαφρυντικό του Βενιζέλου υπήρξε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, στη Λυών, δύο μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών κι' ενώ επέστρεφε θριαμβευτής στην Ελλάδα, η οποία απόπειρα, όπως πιστεύουν πολλοί, συνέτριψε την ψυχική αντοχή του, την ήδη πολύ ταλαιπωρημένη από τις διαπραγματεύσεις με τους δολίους Συμμάχους της Αντάντ. Εξ άλλου τότε ο Βενιζέλος ήταν 56 χρονών, δηλαδή κατά 17 χρόνια μεγαλύτερος του Κεμάλ, και δεν είχε την άνεση των κινήσεων μέσα στις σφαίρες που διέθετε αυτός ο τελευταίος.
Ένα ακόμα ελαφρυντικό που είχε ο Βενιζέλος ήταν ότι είχε δικηγορική εκπαίδευση και πείρα διπλωματική σε περίσταση που χρειαζόταν όχι δικηγόρο και πολιτικό αλλά στρατηγό και κατακτητή. Ύστερα, την κρίσιμη ώρα, τον εγκατέλειψε ο λαός του, παρ' όλο που με τις προεκλογικές ομιλίες του ο Βενιζέλος (Οκτώβριος 1920) στην Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Σύρο, Καλαμάτα, τον είχε ξεκάθαρα προειδοποιήσει για τον όλεθρο που θα επακολουθούσε αν επέστρεφε ο βασιλεύς, όταν αντιθέτως, οι Τούρκοι συνεσωματούντο σαν ένας άνθρωπος γύρω από τον Κεμάλ.