Ξαπλωμένη στο δωμάτιο 29, το σύνορο της ανέμελης νιότης, η Μέλπω ονειρεύεται να μπει στο άβατο του περίφημου κάστρου της Πατησίων. Ανίδεη αρχικά για το τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο, μια δύσκολη νύκτα το διαπιστώνει.
Η επίδοξη νεαρή συνθέτρια, καθισμένη τις νύκτες πάνω από το πιάνο με ουρά στο άδειο μεταφορικά σαλόνι του Κυψελιώτικου νεοκλασικού, του πατρικού της, σκηνοθετεί με νότες το σκοτάδι της. Νότες και μελωδικές γραμμές δικές της, αναζητούν το μυστικό μιας πρωτότυπης σύνθεσης. Και συνάμα κάπου ανάμεσα στα ζωντανά όνειρα και την πεζή πραγματικότητα.
Η Μέλπω και οι σπουδές Αντίστιξης και Φυγής. Οι φόβοι για το μεγάλο βήμα, μέσα και έξω από το πεντάγραμμο. Η τέχνη ως επιβίωση. Η Μέλπω και το κίνημα των συντρόφων, ένα θεατρικό παιχνίδι με φόντο τις κεραίες και τα μπαλκόνια της πόλης.
Η Μέλπω και ο πατέρας των παθών, η Μέλπω κι η μητέρα σε κώμα στην κλινική. Η Μέλπω στην κουζίνα με τα φαντάσματα και η γυάλα με τα ψαράκια που έσπασε μια άσχημη Κυριακή, που σημάδεψε όλες τις επόμενες.
Η Μέλπω και η Βέρθα, με τις θεωρίες του Γιουνγκ για τον Θεό και το χάρισμα του ατόμου.
Χρόνια αργότερα, στο δωμάτιο 37, η Μέλπω με την εκλεκτή της Φέβρα, στη δροσερή αυλή της ταβέρνας του Αστερία, συνδιαλέγεται με τον Κορνήλιο Μπαχ και επικοινωνεί με τη στοιχειωμένη θάλασσα του Πέρα Γιαλού.
Στο τέλος ή τη νέα αρχή, η Μέλπω και ο Αμαντέους, η Μέλπω και η λογοτεχνία, ή με μια φράση, ένα όνειρο και μια ανάσα, η Μ έ λ π ω β α θ ι ά.