Η Αγγελική Τσέλιου, με τη δεύτερη εμφάνισή της στα ελληνικά γράμματα, μας επιφυλάσσει μια έκπληξη: Καταπιάνεται με κάτι που φαίνεται πολύ απλό, καθώς αναφέρεται στα αποξεχασμένα χρόνια της πρώτης μας νιότης. Καλεί σε μια φαντασιακή συνάντηση όλους τους ήρωες που μας συντρόφευσαν στα παιδικά μας χρόνια, τους ξαναζωντανεύει με μαεστρία και τους φέρνει μπροστά μας, σε μια συνάντηση και μια συνομιλία μαζί μας. Με έναν αριστοτεχνικό και πρωτότυπο τρόπο, ξαναγεννιούνται ιστορίες των παιδικών παραμυθιών, που συντρόφευαν τα πρώτα αθώα μας όνειρα.

Ξαναζούν μέσα μας ο Πινόκιο και η Χιονάτη και όσα προκαταβολικά μας «συμβούλευσε» η παρουσία τους για την μετέπειτα ζωή μας. Μια ζωή που συνεχίζεται με τις όποιες δυσκολίες της, με άλλα όνειρα ίσως, αλλά, πάντα, κάπου εκεί ανάμεσα στις αγκάλες του Μορφέα ή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, υπαρκτού και φανταστικού, αλήθειας και ψέματος, θα έρχονται πάλι μέσα μας, αθόρυβα και μυστικά και μάλλον μυστηριακά, όσα μας νανούρισαν, σαν ήμασταν παιδιά. Και οι άλλοι, όλοι εμείς οι μεγάλοι, ξαναθυμόμαστε εκείνη τη μυθική εποχή της πρώτης αθωότητας. Και τότε, πάλι κάτι παράξενα χρώματα, κάτι υπέροχα αρώματα αιωρούνται ανάμεσά μας, για να πλημμυρίσει ο κήπος των αναμνήσεων, για μια ακόμη φορά και να ξυπνήσουν μνήμες που λες και μιμούνται άσματα αγγέλων.