Αλήθεια, πώς μοιάζει η ζωή ενός σύγχρονου ανθρώπου; Πώς ζούμε και τί θέλουμε; Ίσως αυτά είναι ερωτήματα που δεν θέλει κανείς να συναντήσει σε μία, κατ' ευφημισμόν και κατά περίσταση, «ποιητική συλλογή» που στην τελική, αν την επιλέξει ανάμεσα σε τόσες άλλες, την διαβάζει με σκοπό την ημέρευση του ταλαιπωρημένου του νου και όχι για να μπει απαραίτητα σε βαθύτερες σκέψεις.
Αλλά μην ανησυχείς, εσύ θαρραλέε αναγνώστη, που αποφάσισες να πειραματιστείς με την ταπεινή γραφίδα μου.
Δεν πρόκειται να σε κουράσω, απόλαυσε αυτό που σου αρέσει, αν εν τέλει σου αρέσει, και προσπάθησε να μπεις στις σκέψεις μου.
Περιπλανήσου στα μονοπάτια των συναισθημάτων που γεννήθηκαν μέσα στο αστικό κέντρο και τις συνθήκες ζωής που αυτό μας προσφέρει, καθώς και σε άλλα τοπία.
Έρωτες, συναισθήματα, μοναχικοί μονόλογοι, σκοτεινές σκέψεις και ατελείωτοι περίπατοι σε έναν κόσμο γεμάτο μπετόν και μούχλα - υλική και ψυχική.
Μην προσπαθήσεις να κρίνεις τεχνικά τους στίχους, καθώς - μην ανησυχείς - δεν πρόκειται για μία ακόμη «ποιητική συλλογή», απλά αναλογίσου στο τέλος αν αυτός που έγραψε το μικρό αυτό σημείωμα, είναι ένα καθρέφτισμα του Εγώ σου, το οποίο προσπαθείς να επικαλύψεις με τις επιφανειακότητες των καλουπωμένων σου ενστίκτων και αισθημάτων, μέσω των καλοζυγισμένων σου συμπεριφορών και των «εναλλακτικών» ενασχολήσεών σου· πολλές φορές με την συνοδεία «έντονων συναισθημάτων», που τόσο έχουν γίνει στη μόδα, όπως και η εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Απλά σκέψου στο τέλος ποιος είσαι, εν τέλει, εσύ. Αν τολμάς, βέβαια!