Στα πλαίσια της πάλης που διεξήγαγε ο άνθρωπος ενάντια στον εαυτό του ανά τους αιώνες, υπήρξε ένα είδος σοφίας που απωθήθηκε με σκοπό να κατακτηθούν όλο και πιο ψηλές κορυφές. Πρόκειται για την αυταπόδεικτη γνώση πως η ζωή αξίζει γι’ αυτό που είναι και πως ο κόσμος που την περιέχει αποτελεί την ουσία της. Κατά καιρούς η σκέψη αντιτάχθηκε σθεναρά σ’ αυτή την αυθόρμητη κατάφαση, το πέρασμα του χρόνου όμως ανέδειξε τη ματαιότητα της άρνησης και την υποψία μιας θέλησης για αφομοίωση. Ο γελαστός Σειληνός εκτοπίστηκε και η φλογέρα του σώπασε. Ή μήπως όχι;

Μέσα από πέντε ετερόκλητους μύθους σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, σκιαγραφούνται ορισμένες από τις μεταπτώσεις της αντίληψης και αποκαλύπτεται αχνά εκείνο το στοιχείο που παρέμεινε αναλλοίωτο κάτω απ’ όλες τις μεταμορφώσεις του πνεύματος.

Προτού κατακάτσει η σκόνη από τη μάχη της Χαιρώνειας, μια απροσδόκητη γνωριμία ανατρέπει τις ισορροπίες ενός φυσιολάτρη ερημίτη. Στην ακμαία ρωμαϊκή Καρχηδόνα, ένας ανήσυχος νεαρός συγκλονίζεται από το μαρτύριο μιας κοπέλας με ευγενική καταγωγή. Μέσα στα περίκλειστα όρια κάποιου βυζαντινού αρχοντικού, μια σκοτεινή προφητεία φέρνει την οικοδέσποινα αντιμέτωπη με τρομερά διλλήματα. Καθώς ξεκινάει ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος, ένας Βερολινέζος πληβείος συμβάλλει άθελά του στην εξέλιξη του μοντέρνου στοχασμού. Βυθισμένος στα χρέη και χωρίς προσανατολισμό, ένας αδέξιος φωτογράφος στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης βρίσκει την αληθινή του ταυτότητα. Οι φαινομενικά ασύνδετες πλοκές ενώνονται από ένα μεταφυσικό αίνιγμα που τους δίνει νοηματική συνοχή και τις μετατρέπει σε επάλληλα μέρη σπονδυλωτού μυθιστορήματος. Αυτή είναι η εξορία του Σειληνού.