Ο κόσμος έχει μάθει ότι εκεί όπου βρίσκεται η σοβαρότητα της γνώσης δεν πρέπει να παρεμβαίνει το παιχνίδι και το γέλιο. Οι σχολικές αυλές αυτό τον σκοπό έχουν, να φιλοξενούν ό,τι απορρίπτει η σοβαρή τάξη: τα παιχνίδια, τα χωρατά, τα γέλια. Υπ' αυτήν την έννοια, η κωμωδία ανήκει συμβολικά στην αυλή και η τραγωδία (και η δραματική λογοτεχνία γενικότερα), με τις μεγάλες και φοβερές αλήθειες, στην τάξη. Επιχειρώντας τον δικό του αντίλογο, ο συγγραφέας του βιβλίου υποστηρίζει ότι η κωμωδία δεν γυρίζει την πλάτη στη σοβαρή όψη ή γνώση της ζωής και τις όποιες αλήθειες της, αναζητώντας μονοπάτια εύκολης (και ευχάριστης) διαφυγής. Αντίθετα, καλλιεργεί μια αλλιώτικη σχέση μαζί της, η οποία για να εκτιμηθεί σωστά ζητά άλλα θεωρητικά και πρακτικά εργαλεία σε θέση να την απελευθερώσουν από την περιοριστική οπτική "ακαδημαϊκών" κατατάξεων και αξιολογήσεων και να την αναδείξουν γι' αυτό που είναι: ένας ιδιαίτερος όσο και σύνθετος τρόπος αντιμετώπισης του κόσμου που έχει ως βάση την προσβολή/πρόκληση των φυσικών του νόμων. Το γέλιο είναι εξουσία, μας λέει η κωμωδία, γιατί ακριβώς απελευθερώνει από τον "φόβο" των μεγάλων αληθειών και των απαγορεύσεων. Είναι μια σωματική αντίδραση προς μια αληθινή και ανοικτή σοβαρότητα. Η σοβαρότητα που φοβάται το γέλιο της κωμωδίας δεν μπορεί να είναι πλήρης. Με παραδείγματα αντλημένα από δεκάδες συγγραφείς και παραδόσεις, ο συγγραφέας του βιβλίου μάς παραδίδει ένα σύγχρονο και βιβλιογραφικά ενημερωμένο μελέτημα-πλοηγό για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την ανατρεπτική σοβαρότητα της θεατρικής κωμωδίας και του γέλιου που τη συνοδεύει.