Όταν κάποιος ανακτά τις αισθήσεις του έπειτα από μία πτώση, δεν γνωρίζει πού βρίσκεται, έχει χάσει την αντίληψη του χώρου και του χρόνου και δεν έχει καμία ανάμνηση της πρότερης ζωής του. Προσπαθώντας να ανακτήσει τη μνήμη του αρχίζει να αμφιβάλλει ακόμα και για την ίδια του την ύπαρξη. Όντας άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, παρατηρεί ανθρώπους γύρω του να τον προσπερνούν, αγνοώντας τον εντελώς. Η έντονη περιφρόνηση που βιώνει, τον ωθεί να φωνάξει μπροστά στα μούτρα τους πως βρίσκεται εδώ, υπάρχει και αναζητά απελπισμένα λίγη προσοχή.
Σύντομα -ή πολύ αργότερα, αυτό δεν μπορεί να το ξέρει, δίχως να έχει αίσθηση του χρόνου που περνά-, θα καταλάβει πως δεν είναι μόνος στον κόσμο. Εχθροί και φίλοι, σύμμαχοι και ορκισμένοι εκδικητές, θα του φέρουν θύμησες από την προηγούμενη ζωή του, το ποιος ήταν και ποιος έχει γίνει, θα του θυμίσουν παλιές δόξες και πρόσφατες αμαρτίες. Μέσα από μια συνεχή διαδικασία αναζήτησης του εαυτού του, αμφισβήτησης των πιστεύω του, παλαιών και νέων, εναλλαγής συμμαχιών και απρόσμενων συναντήσεων, θα επέλθει η τελική του εξιλέωση. Ή μήπως είναι η τιμωρία του;