Μ’ έλιωσε στο ξύλο. Δεν ήξερα πια να διαβάζω, δεν γνώριζα τα γράμματα, ξέχασα ακόμη και το «Πάτερ ημών». Χωρίς καμιά διανοητική προσπάθεια αισθανόμουν από την καρδιά να αχνοφέγγει η προσευχή του Ιησού. Σ’ εκείνη την απελπισία υποσχέθηκα στον Θεό, όταν βγω από τη φυλακή, να γίνω ιερέας. Οι άλλοι κρατούμενοι με θεωρούσαν άγγελο… ναι, έναν άγγελο. Ναι, αλλά ένας άγγελος ξεπεσμένος.
Νομίζω ότι πολλές φορές, εξαιτίας του τρόμου και του φόβου, οι καρδιές μας είχαν δώσει στον διάβολο το πάνω χέρι. Αλλά στο τέλος, ο Θεός μας γύρισε όλους πίσω. Μας έδωσε κάθε ευκαιρία να πολεμήσουμε την τελευταία μάχη. Επειδή η τελευταία μάχη δεν ήταν στο Πιτέστι. Η τελευταία μάχη ήταν στις καρδιές μας, όταν φύγαμε από το Πιτέστι. Και στις καρδιές των περισσοτέρων, την τελευταία μάχη κέρδισε ο Θεός.
Ο συγκλονιστικός, μαρτυρικός βίος του π. Γεωργίου Κάλτσιου, του σύγχρονου Ρουμάνου ομολογητή (1925-2006). Τα γεγονότα της ζωής ενός ιερέα που κυνηγήθηκε ανελέητα από το αθεϊστικό καθεστώς και μέσα από τη ζωή του έδειξε πως, έχοντας κοντά του τον Θεό, δεν κατέρρευσε από τον πόνο αυτού του κόσμου.