Πανεπιστήμιο και δικτατορία είναι εν πολλοίς έννοιες αντιφατικές. Καταρχήν το πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, κάτι το οποίο αναπόφευκτα δοκιμάζεται σε μια δικτατορία. Επιπλέον, ως θεσμοί έχουν διαφορετικό χρονικό άνυσμα: από τη μια, το πανεπιστήμιο έχει να κάνει με θεσμική συνέχεια στο χρόνο, εφόσον η αυτονομία και η αυτοδιοίκηση που απολαμβάνει, το κάνουν να υπερβαίνει τη συγκυρία. Από την άλλη, η δικτατορική διακυβέρνηση αποτέλεσε μια παρένθεση, τόσο για τη χώρα, όσο και για τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή παράδοση.
Το βιβλίο εστιάζει στον τρόπο με τον οποίον το Πανεπιστήμιο επηρεάστηκε από την πολιτική των δικτατορικών κυβερνήσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση την περίοδο 1967-1974. Στο διάστημα αυτό εξετάζονται από τη μία μεριά το πώς είδαν οι φορείς της δικτατορικής επιβολής το πανεπιστήμιο και προς ποια κατεύθυνση προσπάθησαν να το αναμορφώσουν. Και από την άλλη κατά πόσο και πώς οι φορείς του Πανεπιστημίου επιχείρησαν να τροποποιήσουν την πολιτική αυτή.