Από τον τίτλο «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» περιμένει κανείς να διαβάσει ένα βαρύγδουπο δοκίμιο, φορτωμένο με ακαταλαβίστικες θεολογικές και φιλοσοφικές έννοιες. Κι όμως, «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» είναι ο καρπός μίας επίπονης εργασίας που ο καθένας από μας οφείλει να κάνει, αλλά λίγο-πολύ αποφεύγει: την εργασία της αυτοκριτικής. Στο εδώλιο της αυτοκριτικής βρίσκεται ένας 60χρονος άνδρας του καιρού μας, οικογενειάρχης και επιτυχημένος επαγγελματίας, ο οποίος κατ’ ανάγκη βρέθηκε στη θέση αυτή της απολογίας ενώπιον του εαυτού του, όταν πλέον οι σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις τον εγκαταλείπουν. Τον εγκαταλείπουν όχι λόγω γήρατος, αλλά γιατί ο ίδιος ο ήρωας δεν κατάφερε, όπως ο ίδιος εξομολογείται, να τις χρησιμοποιήσει σωστά. Τι σημαίνει σωστά; Μα, φυσικά, σύμφωνα με το «ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ», το οποίο ούτε κάποιο ελιξίριο νεότητας είναι, ούτε κάποια απροσπέλαστη φιλοσοφική έννοια. Είναι αυτό που δίνει νόημα σε ολόκληρη τη Ζωή, αυτό που την ανατρέπει και της δίνει νέα πνοή ξανά και ξανά, η πίστη ενάντια στην απιστία, η γλυκιά και λυτρωτική μετάνοια ενάντια στην άτεγκτη και εγωιστική ξεροκεφαλιά…