[…] Με αποκαλούσε μαϊμού. Στην αρχή δεν μου άρεσε αυτό το όνομα. Αυτή η λέξη έμοιαζε να με κοροϊδεύει. Μετά όμως την κατάλαβα, και δεν με ενοχλούσε που νόμιζε πως δεν ήξερα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου. Πίστευε πως τα ζωώδη όργανά μου δεν αντιλαμβάνονταν τις ανθρώπινες καταστάσεις. Εκείνος που επέμενε να περπατά αποκλειστικά στα δυο του άκρα, νόμιζε πως εγώ δεν μπορούσα να κατανοήσω τις ανθρώπινες κατασκευές. […]

Τι είδους βιβλίο είναι Η Μαϊμού; Πολυεστιακό και πολυρυθμικό, ένα ζωντανό πλάσμα που άλματα ποιεί στο σκάμμα των λέξεων και των σελίδων, κι ενώ χρησιμοποιεί ως γέφυρες και περάσματα την γλώσσα, συχνά περνάει απαρατήρητο, θέλοντας ν’ αποφύγει τον θάνατο κατά την γέννηση του νοήματος. Γλωσσολογικό ζώο συντροφιάς του συγγραφέα Στέφανου Παπαδημητρίου, ο οποίος μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει, μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο του πραγματικού, ενώ την ίδια στιγμή σκάβει και ανασύρει τα θαμμένα των θνητών οστά. Το λογοτεχνικό αποτύπωμα της Μαϊμούς, το αόρατο ή ορατό χοροπηδητό της, είναι ένα μυθιστόρημα που ρηγματώνει την Ιστορία, καθώς σπειροειδώς κατεβαίνει στο ανέγγιχτο και στο ανήκουστο τρυπώντας το έδαφος του γνωστού έως να συναντήσει το υπέδαφος του αγνώστου. Ο αποκαλυπτικός τόνος του βιβλίου χωρίς να προαναγγέλλει το τέλος του Κόσμου, οδηγεί το κείμενο στο σημείο εκκίνησης του μονόδρομου πριν την ενηλικίωση του ορθού λόγου. Εγκώμιος ύμνος στην απουσία της απολογίας, ελευθερωμένος από την πίστη στον νόμο της κοινωνίας... Η Μαϊμού ούτε κατηγορεί, ούτε κατηγορείται, κοιτάζει τον αναγνώστη στον καθρέφτη, καθώς απομακρύνεται από το δικαστήριο.
Βασίλης Κ. Καλαμαράς