...Ὁ δυστυχὴς Καγιὰμ μοιάζει νὰ πίστεψε σὲ πολλά πράγματα, –θρησκεία, ἐπιστήμη–καὶ νὰ βασανίστηκε στὰ νιᾶτα του πολὺ μὲ τὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου κι ἐτελείωσεν, ὕστερα ἀπὸ ἀπερίγραφτη ἐσωτερικὴ πάλη, νὰ ὑποταχτεῖ στὴν πένθιμη ἰδέα του. Τότε πιὰ τραγούδησε! καὶ τὸ ὑποταγμένο τραγοῦδι του –γαλήνη ὕστερα ἀπὸ τρικυμία– θὰ συγκινεῖ κάθε ὀπαδὸ τῶν νεωτέρων θρησκειῶν, ποῦ κατάλαβε ἔξαφνα τὸ μάταιο τῶν ὑποσχέσεών τους καὶ γύρισεν ἀργὰ καὶ μὲ κόπο στὴν ἀρχαία λατρεία, καθὼς ὁ ἄρρωστος στὴν ἀνάρρωση, γιὰ νὰ μὴ μείνει πέρα καὶ πέρα χωρὶς κάποια αὐταπάτη στὴν ἀνόητη ἐτούτη ζωή. [...] Γιατὶ ὅταν διαβάσει κανεὶς τὰ ἑξῆντα αὐτὰ μικρὰ κομμάτια ποῦ δίνω στοὺς ἀναγνῶστες μου καὶ ἰδεῖ πῶς κρύβουν μέσα τους τόση σοφία, θ’ἀπορήσει βέβαια μονάχος του, πῶς ὡς τὰ τώρα κατώρθωνε νὰ διαβάζει τόσους πολυσέλιδους νεοελληνικοὺς ποιητικοὺς τόμους, ποῦ δὲν κρύβουν οὔτε ἕναν κόκκο σοφίας...

Κάτω ἀπὸ δέντρο, μὲ γλυκὸ
ψωμάκι, μὲ παλιὸ κρασί,
μὲ κάποιο ἀγαπημένο μου
βιβλίο καὶ μὲ σένα

Νὰ τραγουδᾶς στὸ πλάϊ μου
μὲ τὴν ὡραία σου φωνή…
ἡ ἐρημιὰ παράδεισος
σωστὴ θἆνε γιὰ μένα.