Όλοι έχουμε μια υποχρέωση, αυτός είναι ο κύριος λόγος της ύπαρξής μας, να επιτελέσουμε ένα έργο, ν’ αφήσουμε κάτι πίσω μας που να υπήρξε άξιο λόγου. Η παρακαταθήκη μας είναι η κόλαση και ο παράδεισος της ανθρωπότητας και η ψυχή μας, η κινητήρια δύναμη που καθορίζει την πορεία μας. Το χάος όμως, μιας ατέρμονης αποξήλωσης του κάθε τι που υπήρξε ηθικό θεμέλιο στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, κακά τα ψέματα, δε μαζεύεται εύκολα πια. Δεν μπορεί να εναρμονιστεί με μια μαθηματική συσχέτιση στα πλαίσια μιας κάποιας λογικής σειράς, που επαληθεύει τα αποτελέσματα των αλληλουχιών του. Φανερώνεται μονάχα με ολογράμματα μέσα σε καλούπια προ – στοιχειοθετημένα εκ του πονηρού παρελθόντος, με νήματα καλοπλεγμένα σε στοές και κλειδωμένα δωμάτια. Όταν όμως η καμπυλότητα του βλέμματος οξύνεται, τότε αμβλύνεται η όψη της αντίληψης πέραν του προκαθορισμένου γεωμετρισμού που καθορίζει το τι  είναι τι. Ο ηθικός χάρτης της πορείας του καθένα μας λοιπόν, θα πρέπει να είναι ανεξάρτητος από επιρροές και νόρμες, θα πρέπει να διέπεται από τους προσωπικούς του κανόνες οι οποίοι ενέχουν τον σεβασμό στον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο, στο Θείο, και στη φύση, την αγαθή παιδαγωγό, που μας διδάσκει πώς να διαβιώσουμε αρμονικά αποφεύγοντας την ύβρη.