Η ποίηση για τον Μάρκου είναι η πιο ιερή τέχνη, είναι θρησκεία που δεν διαθέτει ναούς, η γεωμετρία του ανεξήγητου, ύμνος στο ταξίδι των σύγχρονων Αργοναυτών προς το άπειρο, αλλά και των εσωτερικών περιπλανήσεων, ύμνος στη φύση που γεννοβολά την ομορφιά και την αιωνιότητα. Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από αυτή, λέει ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης. Του Μάρκου, σε όποια γη και αν πατάει, σ’ αυτή του Λονδίνου ή των Βαλκανίων, το άλλο πόδι του το έχει αρπάξει το σύμπαν. Υπάρχει μια εσώτερη μουσική αρμονίας, ελεύθερη από δόγματα, η τόλμη της γυμνότητας, το κατακόρυφο χτύπημα, το κέντημα της λέξης. Στη συλλογή Εσωτερικοί κύκλοι υπάρχουν ποιήματα που ξεσκίζουν, που κραυγάζουν και άλλα που συμφιλιώνουν την αρχαιότητα με το μέλλον και τον άνθρωπο με το πεπρωμένο του και μας αγγίζουν, μας μαγεύουν, μας προκαλούν χαμόγελο ή θλίψη γιατί «Τα Τίρανα δεν είναι πια μια πόλη που επιθυμείς να ζήσεις», όπως επισημαίνει σ’ ένα ποίημα ο Άγγλος ποιητής John Betjeman.

Χωρίς να γνωρίζουμε πως η βροχή έχει αρχίσει στο παρελθόν
Πάνω από 30 χρόνια βρέχει, με θύελλες και νεροποντές,
30 χρόνια που οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τα μάτια στ’ αστέρια
30 χρόνια που οι άνθρωποι είναι πιο μοναχικοί από ποτέ