Η Λογοτεχνία ως τέχνη του λόγου, αλλά και ως κοινωνική πρακτική συνομιλεί και με άλλα είδη του λόγου, όπως είναι ο λόγος της Ιστορίας, καθώς σε ένα πυρηνικό γεγονός αντικατοπτρίζονται τα χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης κοινωνίας ή μιας εποχής. Από αυτή την αλληλεπίδραση γεννώνται λογοτεχνικά είδη, στα οποία αλήθεια και αληθοφάνεια συμφύρονται, και ενώ ο συγγραφέας επιχειρεί μια μυθοπλαστική αφήγηση με ιστορικό περιεχόμενο, ο αναγνώστης μπαίνει στον πειρασμό να διαβάσει το λογοτεχνικό κείμενο και ως ιστορικό έργο. Επομένως, σε αυτή την συνομιλία της Ιστορίας με την Λογοτεχνία, αποδίδονται έννοιες όπως: αφήγηση, πλοκή, ιδεολογία, μαρτυρία, μνήμη, τραύμα, ουτοπία, έρευνα των πηγών, ύφος, ενώ η συνεξέταση τους μπορεί να αποβεί χρήσιμη τόσο για τις ιστορικές όσο και για τις λογοτεχνικές σπουδές. Ο τρόπος που η Ιστορία εγγράφεται στη Λογοτεχνία είναι πολλές φορές εντελώς έμμεσος και οπωσδήποτε διαμεσολαβημένος, αφού άλλωστε έχουμε να κάνουμε με συγγραφικές υποκειμενικότητες που συλλαμβάνουν την πραγματικότητα με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους.