"Θυμήθηκε την τελευταία φορά που ένιωσε τη ζεστασιά της στο σώμα του. Ήταν έξι χρονών και βρίσκονταν σε μια συγγενική επίσκεψη. Τον είχε όρθιο στην αγκαλιά της, ανάμεσα στα πόδια της, με την πλάτη γυρισμένη, και του δάγκωσε χαδιάρικα το αυτί. Ένιωσε την υγρασία των χειλιών της να τον πλημμυρίζει. Χρόνια κρατούσε ζωντανή τη μνήμη από το υγρό χάδι της."
Το χάδι, ως διαρκής έλλειψη και αναζήτηση, διατρέχει το βιβλίο, το οποίο συντίθεται από δώδεκα διηγήματα, σπαράγματα ζωής της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του αφηγητή, σε κάποιο ορφανοτροφείο της Αθήνας.
"Το ΧΑΔΙ ως προς τη γραφή είναι η επιτομή της απλότητας, μιας απλότητας εξαιρετικά πολύπλοκης και βαθιάς. Πρόκειται για διηγήματα οριακής οικονομίας και φειδωλής δραματικότητας, ούτε μια στιγμή δεν βοά ο σπαραγμός· γεμάτα νύξεις και υπαινιγμούς, ένα φανερώνεται, χίλια υπονοούνται. Στην περίπτωση του Αλέξανδρου Στεφανίδη, ο νόστιμος καρπός του μεγάλου κακού είναι αυτά τα διηγήματα. Για να θυμηθούμε και τον Διονύσιο Σολωμό, "Το χάσμα π' άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ' άνθη"". (Σωτήρης Δημητρίου)