Η νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες διαβρώνει τη νόμιμη οικονομία, τους κυβερνητικούς μηχανισμούς και εν γένει την κοινωνική ευημερία και την ανάπτυξη μιας χώρας. Η δήμευση αποβλέπει στην αποστέρηση των περιουσιακών στοιχείων του δράστη ή του τρίτου και την επαγωγή αυτών στο Δημόσιο κατά πρωτότυπο τρόπο. Ταυτόχρονα αναχαιτίζεται η ανατροφοδότηση της αξιόποινης δραστηριότητας.

Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται συστηματικά η λειτουργία και η εφαρμογή της δήμευσης των προϊόντων νομιμοποίησης από εγκληματικές δραστηριότητες. Μεταξύ άλλων αναλύονται οι βασικές έννοιες και κεντρικά ζητήματα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και της δήμευσης, ενώ παρατίθεται και το συναφές διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό θεσμικό πλαίσιο. Στη μεθοδολογία της έρευνας εντάσσονται και οι διεθνείς προεκτάσεις και προβληματικές σε περιπτώσεις διασυνοριακής επιβολής δήμευσης. Ακολούθως εξετάζονται οι προκλήσεις της σύγχρονης τεχνολογίας στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και τη δήμευση των εγκληματικών προϊόντων. Παρουσιάζονται ορισμένα ειδικά θέματα δήμευσης, όπως η δήμευση εις βάρος τρίτου, η δήμευση σε περίπτωση παραγραφής, η δήμευση άνευ καταδικαστικής αποφάσεως, καθώς και η χρήση των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος ως εργαλείου για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της δήμευσης. Τέλος, παρουσιάζεται η κοινωνική επαναχρησιμοποίηση των δημευθέντων εγκληματικών προϊόντων ως βέλτιστος τρόπος αξιοποίησής τους. Αντλούνται παραδείγματα και πρακτικές από άλλα ευρωπαϊκά κράτη που εφαρμόζουν την κοινωνική επαναχρησιμοποίηση των δημευθέντων και ερευνάται η δυνατότητα κατάστρωσης ενός ενιαίου ευρωπαϊκού προτύπου.