Έφταναν σχεδόν στην κορφή του βουνού όταν ένα θρόισμα ακούστηκε από τις φυλλωσιές. Ο Σουλτς φοβήθηκε τότε την περίπτωση κάποιας άλκης. Την επόμενη όμως στιγμή διέκρινε ένα μικρό ελάφι. Και το θέαμα αυτό του φάνηκε ξαφνικά τόσο όμορφο ώστε τον έκανε να λυπηθεί.

Ίσως λοιπόν και το ελάφι να είχε χάσει το ταίρι του, ίσως να περιφερόταν τώρα μοναχικό, εκπέμποντας ηχητικά σήματα, μιλώντας στο ταίρι, λέγοντας όσα έπρεπε να του είχε πει. Το ταίρι όμως δεν γινόταν ν’ ακούσει τίποτα, αφού το ίδιο το ελάφι δεν ήθελε κατά βάθος να ακουστεί. «Είναι κρίμα να μην μπορείς κι εσύ να δεις…» ψιθύρισε τότε ο Σουλτς. Ύστερα όμως τίναξε το κεφάλι του και διόρθωσε: «Άσε τις φωτογραφίες! Έλα να δεις το ελάφι. Η ζωή είναι για να τη ζούμε, όχι να τη φωτογραφίζουμε».

Τον θύμωνε πάντα η εμμονή της να κρατάει εικόνες στη μνήμη μιας μηχανής και όχι στη δική της. Ταυτόχρονα όμως ένιωθε θυμό και για τον εαυτό του. Δεν έπρεπε να κάψει τότε τις φωτογραφίες της: θα μπορούσε να της μιλάει μέσα απ’ αυτές, να κάνει αμέτρητα πράγματα μ’ αυτές, απίστευτα πράγματα, τόσα και τόσα πράγματα.