Η Αθηνά Αραπάκη επιχειρεί και πάλι να αφήσει ένα ζωηρό αποτύπωμα στην ελληνική ποίηση της γενιάς της, που ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής γραμματολογίας, οι γυναίκες ποιήτριες δεν υστερούν αριθμητικά από τους άνδρες ποιητές. Στις Βασικές Αρχές Κηπουρικής, ο στίχος έχει να κάνει με το προσωπικό, το συνειρμικό, το εμπειρικό, αλλά και το συλλογικό, ως μια καταγραφή των «βασικών αρχών» που διέπουν τη σημερινή δυστοπική πραγματικότητα, το σκηνικό της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης και της αποσταθεροποίησης που βασανίζει και πληγώνει τα υποκείμενα της Ιστορίας. Αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο είναι και ο πυρήνας της ποίησής της. Η Αραπάκη, απέναντι σ’ αυτό το δεδομένο, ορθώνεται και προχωρεί με αργό βηματισμό -οι στίχοι της τις περισσότερες φορές είναι «σπασμένες» λέξεις τοποθετημένες με υπολογιστική ακρίβεια στη σωστή σειρά- και περιπλανιέται στα θολά εσωτερικά της τοπία ή σε τόπους που οι άνθρωποι έλκουν γύρω τους σκοτάδι ή φως. Εκεί δηλαδή, που ο έρωτας ψηλαφεί τις ελιές στην πλάτη και «γρατζουνάει» κάπως άγαρμπα όταν μισεύει, εκεί που το άρωμα ενός πουκαμίσου γίνεται Πατρίδα, αλλά και εκεί, που ένα σμάρι προσφυγόπουλα τρώνε καρπούζι δίπλα στο ξεχαρβαλωμένο καρουζέλ, εκεί που τα κορίτσια φοβούνται τους άντρες παλαιάς κοπής και την Πατησίων αργά τη νύχτα, και εκεί που ένα αγόρι, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τα Τρίκαλα, κρεμάει τα τομάρια από τα κατσίκια για να γίνει σωστός άνδρας, αλλά τελικά, γίνεται τριαντάφυλλο…