“ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, για να φτάσω στη μοίρα του τόπου μου, έπρεπε να ξαναχτίσω έναν εσωτερικό χώρο ελευθερίας στο μέγεθος του θώρακά μου. Μέσα του, έπρεπε να βρίσκονται οι δυο θάλασσες του πολιτισμού απ’ όπου προέρχομαι. Έπρεπε να βρίσκονται τα δύο υδάτινα ρεύματα που οδηγούν στη Μεσόγειο, στην αιώνια Mare Nostrum, που τώρα έχει μετατραπεί σε Mare Mortuum. Η θάλασσα που κάποτε έκανε την Κρήτη, την Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη, την Αθήνα, τη Σμύρνη, τους Δελφούς, την Καρχηδόνα, την Κόρινθο, την Κωνσταντινούπολη, το Λιβόρνο, τη Ραγκούζα, τη Βενετία, την Επίδαμνο-Δυρράχιο και πολλές άλλες πόλεις να μοιάζουν με χάντρες, δεμένες στο ίδιο υδάτινο νήμα,
σήμερα ενώνει τους πνιγμένους, που ξεκινούν από τις ίδιες ακτές των αρχαίων πολιτισμών για να πνιγούν στη Θάλασσά Μας…”

Το έργο εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν μετατραπεί σε εμπορευματικές συναλλαγές και στην απάθεια μιας κοινωνίας καταδικασμένης σε αμνησία, τη στιγμή που τα συστήματα ανεγείρουν δομές φιλοξενί­ας μεταναστών στη στεριά και καταυλισμούς για τους πνιγμένους στο βυθό της θάλασσας. Ο συνδυασμός δυνατών στίχων, ποιητικής πρόζας, δημοσιογραφίας και καλαίσθητων κειμένων του Αριάν Λέκα συνυφαίνουν ένα νήμα που συνδέει το χαοτικό παρόν με την πρόσφατη κομ­μουνιστική περίοδο, διεισδύοντας βαθιά στην ιστορία.