Ένας Ιταλός στην Ελλάδα

κάποιος έγραψε μία ερώτηση
στον τοίχο
πάνω απ’ το τραπέζι όπου κάθεσαι

ποιο είναι το πιο άσχημο μέρος του κορμιού σου;
κι ένας χωρατατζής συμπλήρωσε
για χάρη του ανόητου γέλιου αυτών που θ’ ακολουθούσαν

το μυαλό σου

τ’ όνομα της ταβέρνας είναι νοσταλγικό
λέγεται
όπως παλιά

κι εγώ εξακολουθώ να γελώ
όταν το βλέμμα μου
συναντά το δικό σου
και κατεβαίνει προς τη γραμμή των ώμων
με μια κίνηση
που πηγαίνει απ’ το παρελθόν
ως τον ηλεκτρισμό που κάνει
τα λεπτά να προχωρούν
στο ρολόι μου
υπενθυμίζοντάς μου πως οι λεπτομέρειες
στα σώματα των ανθρώπων που αγάπησα
κατά τη διάρκεια της ζωής μου
εντυπώνονται πίσω απ’ τα μάτια μου
επανεμφανίζονται απροσδόκητα
κάθε φορά που τα κλείνω
όπως οι λεπτομέρειες των σπιτιών
στις πόλεις όπου έζησα
και τα ζωηρά χρώματα
των προσόψεών τους

θυμάμαι πως
η εκάβη στις τρωάδες του ευριπίδη
αναπολεί τη συνήθεια του έκτορα
ν’ ακουμπά το σαγόνι του στην ασπίδα
οι λεκέδες απ’ τον ιδρώτα του ίσως
και να είχαν αποτυπωθεί
στο εσωτερικό της
κάπου ανάμεσα στο μέταλλο και το δέρμα

εγώ αντιθέτα
έμαθα κοντά σου
το λιγότερο δραματικό απ’ όλα
κι είναι το μόνο που γνωρίζω
για το πώς να επιστρέφω
στις πόλεις που δεν βρίσκονται πολύ μακριά
απ’ τη θάλασσα
στις πυκνοκατοικημένες κεντρικές πλατείες
όταν τα μακρινά φώτα
μπερδεύονται με το αλάτι που λαμπυρίζει
στον ωκεανό

κι ανακαλύπτω πως κάθε φορά
που ανταλλάζουμε μπουφάν
σταματώ να πεθαίνω