Με εκκίνηση την ισορροπία της σύμβασης και με επικέντρωση στην ανατροπή του ισοζυγίου δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στο δίκαιο των ΓΟΣ, η οποία κρίνεται κατά την καλή πίστη, ύστερα από παρουσίαση των αναπόφευκτα δυσδιάκριτων λοιπών εκφάνσεων της έννοιας της καταχρηστικότητας, όπου εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας ή η επιταγή της διαφάνειας, ο συγγραφέας αποπειράται να ανιχνεύσει και στις κοινές διατάξεις του ΑΚ περιπτώσεις στάθμισης και καταχρηστικότητας, όταν η εκπλήρωση παροχών δύναται να κρίνεται «μη αξιώσιμη» από τον οφειλέτη. Επιχειρείται δηλαδή να ακολουθηθεί μέσα από σταθμίσεις και αξιολογήσεις ένα ενιαίο μοτίβο για τη στάθμιση, κυρίως στην καταχρηστικότητα των ΓΟΣ, αλλά και σε εξαιρετικές περιπτώσεις απαλλαγής του οφειλέτη ή ακραίες περιπτώσεις διάπλασης της σύμβασης. Ως κοινή βάση αναδεικνύεται η κατά την καλή πίστη, έστω και κατ’ εξαίρεση στις κοινές διατάξεις, ικανοποίηση των εννόμων συμφερόντων του άξιου προστασίας συμβαλλόμενου μέρους στο πλαίσιο διατήρησης, κατά το δυνατό, της σταθμιστικής σχέσης δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.