«Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Μέδουσα: Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια και μας αποκαλύπτει εύκολα το πρώτο από τα δύο μείζονα θέματα του έργου: το οδυσσεϊκό, που συγκροτεί και έναν από τους ιδρυτικούς μύθους του δυτικού πολιτισμού. Το δεύτερο θέμα, το θυέστειο, που αντιθέτως παραπέμπει σε πράξεις που καταργούν τον πολιτισμό, δεν εμφανίζεται παρά μόνο μέσω ενός συνεκδοχικού συνδυασμού των λέξεων “Μέδουσα” και “σχεδία”, μέσω του οποίου οδηγούμαστε στο ιστορικό γεγονός του ναυαγίου της φρεγάτας “Μέδουσα” (1816), αλλά και στον διάσημο πίνακα του Theodore Gericault: Le Radeau de la Meduse (1818-1819). Από την πρώτη στιγμή λοιπόν έχουμε την έμμεση αντιπαράθεση της ιδρυτικής και της ακυρωτικής πράξης, του ατέρμονου ταξιδιού και της ανθρωποφαγίας», αναφέρει στην εισαγωγή ο Γιώργος Πεφάνης.

Το κείμενο χωρίζεται σε τρία μέρη, το Ταξίδι, που συνιστά το αφηγηματικό, το Ορατόριο, που είναι το λυρικό, και τη Σονάτα, που αποτελεί το ρητορικό μέρος του έργου. Παράλληλα, υπάρχουν και μέρη του κειμένου που εισάγονται με τον τίτλο Προσωπική Αφήγηση Ηθοποιού, τα οποία επιτελούν μια ειδική λειτουργία της παράστασης, καθώς οι ερμηνευτές διέκοπταν τη ροή της αφήγησης των αποσπασμάτων και αφηγούνταν δικές τους αναμνήσεις, αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, οι οποίες αφορούσαν στιγμές που σηματοδότησαν προσωπικά «ταξίδια», μετακινήσεις –εσωτερικές ή εξωτερικές– όπως τις αντιλαμβάνονταν εκείνοι, σε μια σχέση αναλογίας με το αίσθημα «ελπίδας για μια νέα ζωή» ή και την αγωνία μιας επικείμενης ματαίωσης που εκφράζουν οι επιβάτες του ιστορικού ταξιδιού.