Καθώς το μεταμοντέρνο εναντιώθηκε στις μεγάλες αφηγήσεις, αντιτάχθηκε, ταυτόχρονα, στην έννοια του συμπαγούς υποκειμένου και στην άρνηση ταξινόμησής του μέσα στον κόσμο. Το συνέθλιψε από πληθώρα σημασιολογιών, το ετεροκαθόρισε συγκρουσιακά στα πεδία τής γλώσσας, τής τέχνης, τής τεχνολογίας, τής ιδεολογίας και τής πολιτικής, και το κατέστησε διάχυτο και κατακερματισμένο. Οι μεταμοντέρνες θεωρήσεις γύρω από την τέχνη, ευνοούνται ή βολεύονται, απ’ αυτήν την αποδόμηση της προσωπικότητας του ανθρώπου, την τάση αποΐδεολογικοποίησης και απολιτικοποίησης των τεχνών, ανακυκλώνοντας στείρα το παρελθόν. Αρνούμενες να διερευνήσουν τις αιτίες δυστυχίας τού σύγχρονου ανθρώπου (τον οποίο δεν αντιλαμβάνονται ως ιστορικό υποκείμενο, ικανό να αναδιαμορφώσει τις συνθήκες ζωής του, αλλά ως παροδική ύπαρξη ρευστής ταυτότητας, με εναλλασσόμενους χαρακτήρες και μια συνείδηση που κατακερματίζεται σε βραχύβια αναδυόμενες πτυχές), έρχονται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές τού όποιου ρεαλισμού• και, συνεπώς, ο μεταρεαλισμός, ως προϊόν τής μετανεωτερικής εποχής, είναι στην ουσία του αντιρεαλισμός, ανίκανος να μετεξελιχθεί σε πραγματικό ρεαλιστικό κίνημα με προοδευτικές τάσεις.