Στο ανά χείρας δίδυμο βιβλίο θα βρει ο αναγνώστης αδέσποτους στίχους της Έβης-Άννας Γαβριηλίδου-Τσουράκη και έμμετρα αφηγήματα της φιλίας, της ηδονής και άλλων τινών του συζύγου της, Αχιλλέα Τσουράκη, γνωστού και έγκριτου λογοτέχνη, μέλους της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Τα ποιήματα της Έβης Γαβριηλίδου-Τσουράκη (εκτιμώ ότι είναι τα πρώτα που δημοσιεύονται) αποτελούν θετική έκπληξη και είναι άξια να διαβαστούν και να μελετηθούν. Είναι γραμμένα με γνώση, με λιτότητα, με δωρικότητα, με λυρισμό και γλυκασμό ψυχής. Τα περισσότερα αποτελούν μικρές θεματικές απολογισμού της βιωτής, μιας ζωής, που έλαμψε σε διάρκεια, που την ύφανε στο διάβα της με υφάδι την αγάπη και στημόνι τη δημιουργία και τον αγώνα για αναβαθμό. Αυτό προκύπτει μέσα από τις ρύμες και τις αγυιές αυτής της ποίησης και τις μαιανδρικές διακλαδώσεις των σκέψεων και των βιωμάτων της ποιήτριας. Μιας ζωής, που τώρα γίνεται:

“…Ποταμός ολάκερος
μες από σουρωτήρι
σαν πάσχιζες και πασχίζω ακόμη
για κοιτάσματα βεβαιότητας
στηρίγματα θρυμματισμένα
κάτω απ’ το βάρος, τ’ αναπότρεπτου…”.