Νουβέλα με προδιαγραφές θεατρικού έργου που θέτει στο μικροσκόπιο ζητήματα ψυχογραφικά, με αφόρμηση ένα επίκαιρο κοινωνικό φαινόμενο, μια γυναικοκτονία. Έχοντας κάτι από αρχαία τραγωδία στο ξετύλιγμα των σκηνών, παρατηρούμε τα ετερόκλητα στοιχεία των πρωταγωνιστών του ερωτικού τριγώνου να αναδεικνύονται, μπλέκοντας παράλληλα μνήμες, ευσεβείς πόθους, διλήμματα, ώστε όλα αυτά να καταλήξουν σε μία ενδιαφέρουσα αρμονική συνύπαρξη, μια «αντίστιξη».
***
«Κι εγώ στεκόμουν στα βράχια σαν τον γλάρο που δεν βρίσκει τροφή, αλλά συνεχίζει να αγναντεύει το νερό, με την ελπίδα ότι θα ξεπλύνει τις σκέψεις της αμαρτίας.
- Είναι αμαρτία η πείνα;
- Η πείνα και η προσευχή για ήρεμη ζωή, ναι».
Φυλακή, χώμα, κρεμάλα, το σκηνικό της προσαρμοσμένης στα σύγχρονα ήθη «θεατρικής νουβέλας», που προτείνει μια παραλλαγή αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας.
Με πρόσχημα την εξιστόρηση ενός εγκλήματος πάθους, ξεδιπλώνονται τα αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα τριών ηρώων. Το ερωτικό τρίγωνο συνθέτουν οι πλατωνικοί εραστές, Γλυκερία και Αλβέρτος, διάσημοι συγγραφείς, που εισάγονται στην «πάροδο» της «σκηνής» νεκροί, και ο φυλακισμένος σύζυγος Ευθύμιος, ο οποίος σκότωσε τη σύζυγό του για εκδίκηση. Το συγγραφικό ζεύγος είναι εντεταλμένο να ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα του με τίτλο «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ», που συνοψίζεται σε ένα αλληγορικό «μουσικό κοντραπούντο»: αντανακλά τη συνύπαρξη πολλών διαστάσεων - «μελωδιών», μια εναρμόνιση των αφηγήσεων της διαφορετικής προέλευσης και της ζωής, που διένυσε ο καθένας, σε αντιπαραβολή με αυτήν που θα ήλπιζε να είχε ζήσει. Η βουτιά στο παρελθόν, στους προγόνους και την παιδική τους ηλικία, γίνεται για αμφότερους αφορμή σύμπλευσης στα πολύπαθα μονοπάτια της αυτογνωσίας. Σημείο άφιξης και λύσεως της τραγωδίας ορίζεται η λύτρωση από τις αμφιβολίες μέσα από το συνταίριασμα των βιωμάτων τους και το πέρασμα στην αντίπερα όχθη της γαλήνης. Το φιλόδοξο, πρωτότυπο σύγγραμμά τους, είναι ένα ψηφιδωτό από μνήμες, ευσεβείς πόθους, διλήμματα και αυτοαναφορικές αναλύσεις.
Η «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ» αποδίδει την ευθυγράμμιση των εσωτερικών φωνών χαρακτήρων, που μοιράζονται την ίδια μοίρα: από τις στάχτες τους αναρριχώνται στην αναγέννηση, με κοινή πυξίδα την αντίληψη της αγάπης τους για τη ζωή.
«Στέκουμε αγέρωχες μούμιες βαθιά κάτω στο χώμα αντί πάνω στη γη, εμείς, λαλίστατοι συζητητές στην αγορά των νεκρών».