Μια πρωτότυπη δραματουργία βασισμένη στις βιογραφίες, τις επιστολές και τα δημοσιεύματα της εποχής για την αμερικανίδα που αμφισβήτησε τους έμφυλους ρόλους, σπούδασε βυζαντινή μουσική, έμαθε να υφαίνει και έγινε η πρώτη γυναίκα που σκηνοθέτησε παράσταση αρχαίου δράματος σε αρχαίο θέατρο. Μια παρτιτούρα για μια τελετουργία που γεφυρώνει την αποικιοκρατία με τον αντιφασισμό. «ανακτά ένα παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε για να υπαινιχθεί ένα μέλλον που ποτέ δεν θα υπάρξει». ένας αργαλειός που υφαίνει τον χρόνο.
«η Εύα έζησε μετατρέποντας τη σωματική της μηχανή σε εργαλείο, προϊόν και διαφήμιση της δουλειάς της ― ενόσω καταδίκαζε τη βιομηχανοποίηση της μόδας. στον αιώνα της Εύας, μεγάλη αφήγηση και ιδεολογία εναλλάσσονται με τον υλισμό διαλεκτικά ως δίδυμες σπείρες. μπορεί η κριτική για τις στιγμές που ανέχτηκε και αναπαρήγαγε ιδεοληψίες να συμπορευτεί με το δέος για τον ανωφερή πανικό; ένα διηπειρωτικό οδοιπορικό που ξηλώνει το υφαντό από διαφορετική, κάθε φορά, πτυχή. σήμερα η επείγουσα εκκρεμότητα αποτελεί υλικό παλμερικό: αμερικανική ηγεμονία, υπερτουρισμός που συνθλίβει τις εργάτριες, διευρυνόμενη ανισότητα και νεοφασιστικές κυβερνήσεις. στον αιώνα μετά τον αιώνα της Εύας, το ενικό υποκείμενο αφηγείται την αντιδιαμετρική προς τον εαυτό του [προ]ιστορία για να αναδομηθεί ως άρνηση της άρνησής του».