Σαν έλθει η ώρα θα ανοίξω την αγκαλιά μου χωράφι σπαρμένο παπαρούνες. Θα προσκαλέσω ανθρώπους να βαδίσουν με λαχτάρα μέσα του.

Η ώρα αυτή ήλθε. Είναι το πλήρωμα του χρόνου. Και ό,τι έρχεται στην ώρα που πρέπει είναι… ωραίο. Το ελπίζω και το εύχομαι. Γιατί μια από τις πλέον ιερές ώρες είναι και εκείνη της εξομολόγησης του υλικού που έχει συσσωρευτεί στα ενδότερα της ψυχής. Γιατί κάθε ποίημα βρεφουργείται με «παραγράφους από άχτιστο φως».

Στιγμές επώδυνες, καταστάσεις δύσκολες, γεγονότα βίαια και τραυματικά, αλλά και συμπεριφορές τρυφερές και ανθρώπινες δίνουν το έναυσμα και πυροδοτούν τη θρυαλλίδα της ψυχής που περιμένει υπομονετικά την ολοκλήρωση μιας εσωτερικής αποστολής που τη νιώθει καιρό τώρα να υφαίνει το μαγνάδι της.

Και τούτη την ιερή στιγμή της αποκάλυψης, το μάγμα τραβά ανυπότακτο το δρόμο του και περιμένει να βγει από το σπήλαιο στο φως αποκάλυψης.
Με τα πόδια να πατούν στέρεα στη γη, με το βλέμμα να υψώνεται περήφανα στον ουρανό και με την καρδιά να χτυπά τρελά, ακόμα κι αν κάποιες φορές υποφέρει από κολπική μαρμαρυγή, κυνηγά κανείς το όνειρο. Και τούτο το απόσταγμα ποιητικής δημιουργίας και έκφρασης αποτελεί κυνήγι ονείρου.

Και κάτι τελευταίο, αλλά για μένα το πιο σημαντικό.
Δεν ξεχνώ. Οφείλω.

Σε κάθε έναν από εσάς, οφείλω ένα de profundis ευχαριστώ για κάθε χτύπο της καρδιάς μου, για κάθε λόγο σας που έριχνε και ρίχνει λίπασμα στης ψυχής το διψασμένο χωράφι. Για την αποδοχή, την παραδοχή, την εκτίμηση…. Οφείλω.

Με την ευχή και την ελπίδα λοιπόν, τούτη η συλλογή να είναι ένα, έστω μικρό, αντίδωρο της δικής μου καρδιάς στον καθένα και την κάθε μία από εσάς, μαζί με την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου.

Τα ομορφότερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έχουμε κάνει ακόμα, αλλά ευτυχώς… καλοτάξιδες θάλασσες ακόμα υπάρχουν. Και καπετάνιοι έμπειροι επίσης.