Άλλος ψάχνει τον έρωτα, άλλος την επιτυχία, άλλος τη δικαίωση, την εκδίκηση, τις ρίζες του. Καθένας έχει κάτι
που τον ωθεί προς κάποια κατεύθυνση που υπόσχεται την επίτευξη των στόχων του, μικρών ή μεγάλων, φιλόδοξων ή ταπεινών, οι οποίοι θα τον κάνουν να νιώθει πλήρης.
Με αφετηρία τον κινηματογράφο και τα σενάρια που ξεκίνησε να γράφει, ο Στράτος Τζίτζης προβληματίστηκε από νωρίς σχετικά με τα κίνητρα των κινηματογραφικών ηρώων – και όχι μόνο αυτών. Σε μια σειρά από σκέψεις, γραμμένες σε διάφορες χρονικές περιόδους, ασχολήθηκε με το ζήτημα των απώτερων επιδιώξεων των ανθρώπων, για να εντοπίσει το αίτημα της πληρότητας. Όλοι, πιστεύει, κινούνται, συνειδητά ή ασυνείδητα, προς την ολοκλήρωσή τους, με τον τρόπο του ο καθένας. Όταν έβαλε μαζί τα γραπτά του για το γίγνεσθαι και το Όλον, κατάλαβε ότι αυτά αποδίδουν, συμπληρωματικά, μια ολοκληρωμένη εικόνα του ανθρώπου, αποτελώντας κάτι σαν γενική θεώρηση της ανθρώπινης κατάστασης. Έτσι, ανήγαγε τη συμπληρωματικότητα σε μια συνθήκη, την οποία καλούμαστε να ακολουθήσουμε για την εκ-πλήρωσή μας.
«Σίγουρα, δεν μπορώ να υπερασπιστώ αυτό το σύγγραμμα σαν έγκριτο φιλοσοφικό πόνημα, παρόλο που κινείται στον χώρο της φιλοσοφικής σκέψης, όχι όμως της ακαδημαϊκής. Ας πούμε ότι είναι σκέψεις ενός ανθρώπου που έκατσε και σκέφτηκε για τον κόσμο μας, με όσο μυαλό διαθέτει και όσα έχει μάθει. Μπορεί αυτές οι σκέψεις να μην έχουν κάτι καινούργιο να πουν, μπορεί και να έχουν. Αυτό θα το κρίνετε εσείς που θα τις διαβάσετε».
Στράτος Τζίτζης