Ποιος ήταν ο Δημήτρης Β.; Ο ωραίος, τρυφερός, αυτόχειρας ποιητής, ο ευρυμαθής χημικός μηχανικός, ο σεμνός βαθυστόχαστος άνθρωπος, ο ευγενής νοσηλευόμενος, ο εν εξελίξει ζωγράφος; Όπως έγραφε ο ίδιος: «Μια χούφτα φως είναι η λάσπη μου, πράσινο πλατανόφυλλο η σκεπή μου, και μια αρμαθιά ελπίδες η ζωή μου». Ελπίδες που, αλίμονο, κάποια στιγμή στέρεψαν…

Αυτοβιογραφικά κείμενα, περιγραφές από τη ζωή στο Ίδρυμα, ιατρικές γνωματεύσεις, έργα ζωγραφικής, καθώς και αμέτρητα ποιήματα συνθέτουν το πολύμορφο μωσαϊκό της ύπαρξης του Δημήτρη Β.

Πέρα από ανθολογία εξαιρετικής ποίησης, το βιβλίο είναι μια πρόσκληση γνωριμίας, μια προσπάθεια να σπάσουν κάποια στερεότυπα. Ο Δημήτρης Β. είχε το σθένος να το κάνει αυτό, δηλώνοντας σε μια τηλεοπτική συνέντευξη: «Είμαι ψυχικά ασθενής. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να το αναφέρω, γιατί αυτό μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Δεν είναι μια σφραγίδα ανεξίτηλη».

Ένας δίαυλος επικοινωνίας, λοιπόν, ανάμεσα στους «ψυχικά ασθενείς» και στους «ψυχικά υγιείς». Μια προσπάθεια προσέγγισης, έστω και αν ο ποιητής μας υπενθυμίζει με πικρία ότι «Άγιο δισκοπότηρο είναι η νόηση σε χέρια βέβηλα δοσμένο»…