Οι κρίσεις και οι καταστροφές αποτελούν αντικείμενο μελέτης όχι μόνον των φυσικών αλλά και των κοινωνικών επιστημών, ειδικότερα δε της κοινωνιολογίας των καταστροφών και της διοίκησης των κρίσεων.
Μάλιστα, η συχνότητα και η ένταση των απειλών, με προεξέχουσα την κλιματική αλλαγή, οδηγεί όχι μόνο στον πολλαπλασιασμό των μελετών και ερευνών αλλά και στο αίτημα μιας νέας, οριζόντιας δικτυακής και αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής για την αντιμετώπισή τους. Στο πλαίσιο αυτό, αναθεωρούνται και επανεξετάζονται οι επιτελικές και επιχειρησιακές δυνατότητες των οργανώσεων της Πολιτικής Προστασίας.
Η δυσκολία της ελληνικής Πολιτικής Προστασίας να ανταποκρίνεται στις ανακύπτουσες κρίσεις είναι εκθετική, λόγω της κρατούσας πελατειακής κουλτούρας, των γραφειοκρατικοποιημένων διαδικασιών και των επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων, των υπανάπτυκτων μηχανισμών πρόληψης και αποζημίωσης καθώς και της εγγενούς αδυναμίας αξιοποίησης των εθελοντών.
Το αίτημα αλλαγής Στρατηγικής και προτεραιοτήτων για την Πολιτική Προστασία είναι περισσότερο επείγον από ποτέ και αποκτά, υπό τις παρούσες συνθήκες, υπαρξιακό χαρακτήρα για το περιβάλλον και την κοινωνία μας.