Το "Έπος του Γκιλγκαμές" είναι το αρχαϊκότερο έπος του κόσμου, το παλαιότερο μνημείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μέσα στο οποίο ο αναγνώστης θα βρει -πέρα από την αισθητική απόλαυση ενός λαμπρού δείγματος της τέχνης του λόγου- άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες και πολιτιστικά στοιχεία για τους πανάρχαιους λαούς της Μεσοποταμίας, καθώς και λογοτεχνικά μοτίβα που συναντώνται στον Όμηρο, στη Βίβλο και στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια.
Το εγχείρημα της έμμετρης απόδοσης του "Έπους του Γκιλγκαμές" από τη σπουδαία μεταφραστική ποιήτρια Βάσω Παπαχαραλάμπους, υπό το βάρος του ελλείμματος σχετικής ελληνικής βιβλιογραφίας και της παρεπόμενης καταφυγής σε ξένα συγγράμματα, προϋποθέτει ενδελεχή έρευνα και μελέτη βάθους.
Η λογική, νοηματική ακολουθία της ροής των δύο χιλιάδων επτακοσίων (2.700) στίχων -διασώθηκε το μεγαλύτερο μέρος (60%) του έπους- απαίτησε κόπο γλωσσικής περιδιάβασης σε αυχμηρά μονοπάτια απόδοσης των στίχων, τους οποίους η ίδια "κατεργάστηκε" ενσυνείδητα με δυσμάλακτη ύλη, εναλλάσσοντας δημοτική και καθαρεύουσα με διαλεκτικούς και ιδιωματικούς τύπους Κύπρου, Κρήτης και Πόντου, μεταπλάθοντας συνάμα απολησμονημένες λέξεις και κάνοντας χρήση κάποιων μεσαιωνικών λογοτύπων.