Μια νουβέλα υπό μορφή συνέντευξης. Μια υπόθεση καταπάτηση δασικής έκτασης στη Θεσσαλία. Μια τεράστια δικαστική διαμάχη. Παθογένειες και ελληνική πραγματικότητα με γνήσιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον.

Ένας άνθρωπος επιχειρεί με τον δικό του ιδιαίτερο λόγο να «μαρτυρήσει» τα όσα πέρασε στην προσπάθειά του να επιβάλλει το δίκιο για τον τόπο όπου επέλεξε να ζήσει. Οι σχέσεις που διατηρεί με τη φύση τον καθοδηγούν. Αισθάνεται χρέος του να διαφυλάξει το παρόν και το μέλλον του τόπου. Συγκρούεται με τοπικά συμφέροντα, με την ελληνική γραφειοκρατία, τον κομματισμό, τη διαπλοκή, το πελατειακό κράτος, τις διαμορφωμένες υπαλληλικές ιεραρχίες, αλλά και τις καταναλωτικές λογικές της ελληνικής κοινωνίας. Θα φτάσει στην ελληνική δικαιοσύνη για να αντιληφθεί πόσο εύκολα μπορεί να γίνει ο ίδιος θύμα μιας μηχανής που δεν διστάζει να υποτιμήσει το παραδοσιακό λαϊκό ήθος στο όνομα μιας δήθεν «ανάπτυξης». Μια άσκηση ευαισθησίας και έκφραση ανησυχίας για τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Αλλά, προτού ξεκινήσουμε, να κάνουμε μία ακόμα εξήγηση. Άκου… Δεν ξέρω το πώς εσύ εννοείς το Δίκιο. Αλλά άμα βγαίνει από το δικό μου στόμα αυτή η λέξη – θέλω να το ξέρεις–, τη λέω με το Δ κεφαλαίο – μεγάλο «Δ». Πολύ μεγάλο. Μέγιστο ως με τον κόσμον όλον, κι ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί άμα ο κόσμος δεν είναι από Δικαιοσύνη φτιαγμένος, τότες για ποιο λόγο έγινε; Τι με κοιτάς; Σιγά τις φιλοσοφίες που λέω. Η Δικαιοσύνη είναι που μας κρατεί στον κόσμο, αυτή είναι η δύναμις που κρατεί ζυγιασμένα κι αρμονικά τα πάντα, τόπους, ουρανούς, άστρα, φυτά, ζωντανά κι ανθρώπους. Όλα. Σ’ τα λέω αυτά για να καταλάβεις πως, άμα έχεις όρεξη ν’ ακούσεις, καταπώς λες, θα δεχτείς ετούτη την αρχή. Γιατί εγώ έτσι ερμηνεύω τον κόσμο.