Το βιβλίο αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά μαρτυριών, αλλά και αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων που αφορούν την περίοδο της Δικτατορίας. Συμβάλλει στη γνωριμία όχι μόνο με μια αντιδικτατορική οργάνωση, αλλά και με ένα βασικό πυλώνα του λεγόμενου μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο και κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, με τον επαναπατρισμό εκατοντάδων μελών του.
Ο Μανούσακας γράφει, λοιπόν, για μια ελληνική αντιδικτατορική οργάνωση, το ΑΜΕΕ στην Ιταλία· την εντάσσει στα ιστορικά συμφραζόμενα της εποχής και η οποία έχει έναν αυτονόητο σκοπό: τον αντιδικτατορικό αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, συμβαίνει σ' ένα διττό πλαίσιο, χωρικό και χρονικό, στην Ιταλία κατά τη μακρά δεκαετία του 1960. Έτσι ο συγγραφέας μάς εισάγει παράλληλα στον πλούσιο κόσμο και την ιστορία της ιταλικής αριστεράς, ενώ συναντάμε όχι μόνο Έλληνες και Ιταλούς, αλλά, έστω και ακροθιγώς, Χιλιανούς, Τούρκους, Ισπανούς, Παλαιστίνιους, Αφρικανούς και άλλους. Παράλληλα μας ταξιδεύει σε διάφορες ηπείρους, καθώς και σε σειρά ιταλικών πόλεων και χωριών. Συναντάμε παράγοντες της ιταλικής αριστεράς, παλιούς παρτιζάνους, τον Ντάριο Φο και άλλες σημαντικές μορφές των κινημάτων της Ιταλίας, από τον Αντριάνο Σόφρι της Λότα Κοντίνουα μέχρι τον Ρενάτο Κούρτσιο των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Βλέπουμε, δηλαδή, το ΑΜΕΕ, μια οργάνωση ειδικού σκοπού, να εντάσσεται διατηρώντας ωστόσο και περιφρουρώντας την πλήρη και απόλυτη αυτονομία και ανεξαρτησία της, σ' ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο.