Από τα προεπαναστατικά χρόνια ένα κύμα ρομαντικού κλασικισμού τροφοδότησε τη σκέψη της ελληνικής και φιλελληνικής διανόησης για απελευθέρωση και συγκρότηση ενός ελληνικού εθνικού κράτους κέντρου και τροφού του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κύριο μέσο επίτευξης του σκοπού η χρήση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Εξαρχής εκδηλώθηκε και η τάση αντικατάστασης κυρίως ξενικών τοπωνυμίων με αρχαία ελληνικά. Το 1833 η Αντιβασιλεία σε όλες σχεδόν τις διοικητικές περιφέρειες της χώρας, ύστερα και στους δήμους, έδωσε αρχαία ελληνικά ονόματα. Τελικά διασώθηκαν μόνο λίγα ονόματα αξιομνημόνευτων τόπων της Επανάστασης. Επί δύο αιώνες, από το 1821 ως το 2021, μετονομάστηκαν χιλιάδες οικισμοί, κοινότητες, δήμοι, επαρχίες και νομοί, ιδιαίτερα στην πενταετία 1926-1930. Με τις μετονομασίες, αναπότρεπτη επιλογή του εθνικού κράτους κατ’ επέκταση και των τοπικών κοινωνιών, διαγράφεται το παρελθόν, το πέρασμα και η εγκατάσταση αλλογενών, όπως και ο παλαιότερος εν πολλοίς αγροτικός χαρακτήρας των ελληνικών περιοχών. Η ιστοριογραφία, ωστόσο, το γνωστικό αντικείμενο που οφείλει τη ζωτική δύναμή της στην πολυσχιδία των κριτηρίων, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα, αναζητεί αυτό που ήδη έχει συντελεστεί. Ακόμη και τα ιστολόγια, που αναρτούν πλέον στο διαδίκτυο περισσότερο ή λιγότερο ειδικοί συντάκτες τους, μπορούν να γράφονται χωρίς τοπικισμούς, εξαιρετισμούς και αποσιωπήσεις. Αυτή είναι μια από τις κύριες επιδιώξεις του βιβλίου.