Αυτά τα τρία έργα για πιάνο εκφράζουν την ηθελημένη απουσία, και το ανεκπλήρωτο. Είναι κάποιες σκέψεις που οδηγούν στην ασκητική και στον διαλογισμό, δηλαδή σε μία άλλη διάσταση της πραγματικότητας, προκειμένου να εκπληρωθεί το ανεκπλήρωτο.
Στην απόφασή μου να τα δισκογραφήσω, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η Μέμα Παπανδρίκου. Δεν πίστευα ότι με την ερμηνεία των έργων «το όνειρο θα μπορούσε να παραμείνει όνειρο, ακόμα και όταν ζωντανεύει», μέχρι που τα άκουσα από τη Μέμα Παπανδρίκου. Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζει το έργο είναι ώριμος και αντισυμβατικός. Αναδεικνύει όλα τα ρομαντικά και σύγχρονα στοιχεία του έργου χωρίς υπερβολές και μας βάζει μοναδικά στην καρδιά του έργου, αναδεικνύοντας όλες τις αθέατες πτυχές του. Η Μέμα Παπανδρίκου ερμηνεύει με ευκρίνεια και καθαρότητα. Είναι ταυτόχρονα αισθαντική, αισθησιακή, ονειρική, ενώ, προσθέτοντας στο έργο και τις δικές της προσωπικές πινελιές, δημιουργεί καινούργια χρώματα στη συνολική εικόνα του. [...]
Τα ποιήματα του Διονύση Καρατζά και της Μαρίας Κοσσυφίδου έγιναν ένα με τα τρία έργα για πιάνο. Είναι πλέον μαζί αλλά και χωριστά, λειτουργούν ταυτόχρονα αλλά και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Το θαύμα έγινε. Υποκλίνομαι. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο σπουδαίοι ποιητές είναι, αρκεί κανείς να διαβάσει το συνολικό τους έργο για να καταλάβει τη συνεισφορά τους στην Τέχνη και τα Γράμματα.
Πάρις Παρασχόπουλος