«Σ’ αυτόν εδώ τον τόμο, με τον εύλογο τίτλο Ποιητικά γεφυρώματα, διαβάζουμε τις παραλλαγές μιας ομάδας μαθητών πάνω στα θέματα και τους εκφραστικούς κώδικες που προτείνουν κάποιοι (εφτά τον αριθμό) από τους μεγάλους ποιητές μας της γενιάς του ’20 και του ’30. Το αποτέλεσμα εκπλήσσει.
Με τη βοήθεια των ιδιοφυών «καθοδηγητών» τους, των μεγάλων μας δηλαδή ποιητών, τα παιδιά αυτά έρχονται να αποδείξουν μια ωριμότητα πολύ αναπάντεχη για την ηλικία τους. Εδώ, η πυρακτωμένη ματαιότητα του Καρυωτάκη, η ψαλμική εκστατικότητα του Ελύτη, η εικονοπλαστική ορμή του Ρίτσου, η συμπυκνωμένη σοφία του Εγγονόπουλου, το ζέον πάθος του Καββαδία, η ευγενική δύναμη του Σεφέρη και ο υπερρεαλιστικός στοχασμός του Εμπειρίκου, μπολιάζοντας με το πρώτο, θαρρείς, άγγιγμα τους νεαρούς συνομιλητές τους, διανοίγουν εντός τους έναν σίγουρο δρόμο προς τον πυρήνα της ύπαρξής τους.
Αντιπαραθέτοντας τα πρωτότυπα ποιήματα στις παραλλαγές που έχουν κληθεί να γράψουν τα παιδιά, άλλα με πιο πιστό, άλλα με πιο ελεύθερο σε σχέση με το υπόδειγμα τρόπο, ανακαλύπτεις τη λυτρωτική επίδραση του κάθε ποιητή επάνω τους. Λες και, αίφνης, τους μεταγγίζεται το κατάλληλο βίωμα για να μπορέσουν να εκφράσουν με σαφήνεια αυτά που καίγονταν να μας πουν αλλά μέχρι τώρα δεν έβρισκαν τον τρόπο. Είτε πρόκειται για την αυτονόητη οργή τους απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, όπως η οικολογική καταστροφή, η έκπτωση της πολιτικής, ή τα ελλείμματα της παιδείας, είτε για μια δική τους προσέγγιση σε υπαρξιακές έννοιες, όπως η ερμηνεία του κόσμου, το νόημα του χρόνου, ο προσδιορισμός του εαυτού, ο ορισμός της ελευθερίας, η υπερβατικότητα του έρωτα, το ερωτηματικό του θανάτου, όλα μα όλα τα μηνύματά τους μεταφέρονται με δύναμη και συγκινούν αυθεντικά.
Και ο ενήλικας αναγνώστης αναγνωρίζει μέσα στα γραπτά των παιδιών κάτι παλιό που το είχε κι εκείνος αλλά το έχασε: τη διεκδίκηση του απόλυτου.»
[Απόσπασμα από το Επίμετρο της Ελένης Ζιώγα]