Ρούκας Αχιλλεύς: ο Έλληνας ποιητής του Βελγίου

«Αγνοώ αν είμαι ποιητής κι ακόμη περισσότερο ένας καλός ποιητής, αλλά γνωρίζω τώρα πλέον καλά ότι δεν είμαι,
δεν υπήρξα ποτέ τίποτε άλλο».
Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο Ρούκας Αχιλλεύς, ελεύθερος και άμεσος, ανεπηρέαστος, «γράφει ένα κρυφό ευαγγέλιο στα φύλλα της ψυχής του ο ποιητής», προσεγγίζει την ύπαρξη μέσα από δισκοπότηρα περισσότερο πήλινα και ταπεινά παρά χρυσοποίκιλτα και ιερά.
Συχνά κοφτερός σαν βράχος ενός κυκλαδίτικου νησιού, μοιάζει με αλυκή όπου γεννιέται το αλάτι ενώπιόν σου, ζωντανό και κατάλευκο, σαγηνευτικό αλλά σαρκοβόρο.
Το νερό που διαποτίζει τα ποιήματά του είναι το φως, ακόμα κι όταν θίγει βαθύτερα υπαρξιακά μυστήρια όπως αυτό της Ελληνίδας μάνας. Όλη του η ποίηση είναι πλημμυρισμένη από αυτό το ασύγκριτο ελληνικό φως που τον έντυνε καθημερινά όταν ήταν παιδί. Θέματα όπως ο χρόνος, η αγάπη, το κορμί, ο θάνατος, η μοναξιά τον εμπνέουν και τα ποτίζει με το ίδιο φως που λούζει τη μέρα των σελίδων του. Μα πάνω απ’ όλα, ο Ρούκας Αχιλλεύς είναι ένας τρυφερός κι ακούραστος υπηρέτης της ποιητικής τέχνης, ένας υμνητής της ζωής. Δεν σταματά να βλέπει τον κόσμο και ν’ ακούει τους ήχους του, να γεύεται τα χρώματά του σαν παιδί που παίζει απομεσήμερο στα χωράφια και ο ήλιος λαμπυρίζει στα μάτια του.
«Εντός μας γεννιούνται και γερνάνε ειρηνικά οι εποχές», θα γράψει. Άλλωστε, τι είναι ένας Αχιλλεύς; Ένας αθάνατος πληγωμένος ή ένας πληγωμένος αθάνατος κι η μόνη του λύση στο αίνιγμα της Σφίγγας, στο αίνιγμα του ανθρώπου, στο δίλημμα της ζωής, είναι γραμμένη πάνω στα βότσαλα της μνήμης, στην επιστροφή στον εαυτό του…
«Όταν φύγω, θα γίνω και πάλι ο πρώτος θεός μου».
Ρούκας Ευστάθιος