Κουτούκι.
Επιστροφή στις ρίζες, αληθινά και ξεκάθαρα.
Κάτι καλώδια ατσούμπαλα μαζεμένα στο πλάι κι από πάνω το ραδιόφωνο με παλιά λαϊκά.
Η ρετσίνα στο τραπέζι συνοδεύει κεμπάπια και σουβλάκια, μια δυο ντομάτες κομμένες φέτες για να ταιριάζουν με τα κρεμμύδια και να φορτώνει πιο εύκολα το πιρούνι, πατάτες τηγανιτές λάιβ που τις κάνεις δύο φορές φου για να κρυώσουν ντεμέκ και τις καταπίνεις σαν γλάρος.
Οι κουβέντες ντόμπρες και σταράτες, παυσίπονα για να μαλακώσει η ψυχή για να βγούνε λόγια απ' τις σκέψεις, που αλλιώς δεν.
Βοηθάνε βέβαια και τα τεμάχια που ακούγονται απ' τα ηχεία, (υπάρχουν και καλά παιδιά), λέει ο Καζαντζίδης και όλοι καμαρώνουν κρυφά από μέσα τους σα να το λέει γι' αυτούς.
Κάτι μπουκάλια με ρετσίνα κερασμένα από τραπέζι σε τραπέζι δίνουν μια άλλη νότα στις παρέες και κάτι ξαφνικά τσουγκρίσματα στα ποτήρια σου δίνουν αίσθηση χαράς θες δε θες.
Παιδιά του μεροκάματου κερνάνε ο ένας τον άλλον με χαμόγελο και ταπεινοφροσύνη, με αντάλλαγμα ένα στην υγεία μας!