[…] «Ροδοσταλένια θα την πούμε», επέμεινε τότε η μάνα μου στον πατέρα μου.
«Τι όνομα είναι αυτό; Εσύ, Γιώτα μου, φαίνεται πως έχεις τρελαθεί τελείως! Άκου, Ροδοσταλένια, το παιδί», απάντησε κατεβάζοντας μονορούφι ένα ποτήρι με ουίσκι.
«Μα, δεν το βλέπεις το αγγελούδι μας, Νίκο; Είναι τόσο όμορφο! Σαν να έσταξαν όλη τους την ομορφιά τα ρόδα αυτού του κόσμου επάνω του», είπε γεμάτη πάθος σε μια ακόμα προσπάθεια να τον πείσει.
«Εγώ θα πρότεινα να σε δει ένας ψυχίατρος», αποκρίθηκε ο πατέρας φοβερά εκνευρισμένος τότε.
«Το παιδί θα το πούμε έτσι είτε σου αρέσει είτε όχι. Εγώ είμαι η μάνα της και εγώ θα αποφασίσω. Κι αν δεν σου αρέσει, η πόρτα είναι από εκεί!»
«Βρε, δεν πας στον διάολο! Τρελή! Θεότρελη! Εγώ φταίω που σε ανέχτηκα τόσα χρόνια! Να μείνεις μόνη σου να ψοφήσεις με τις τριανταφυλλιές σου!» αναφώνησε, και η πόρτα, που λίγο πριν του είχε υποδείξει, άνοιξε και έκλεισε με δύναμη μια για πάντα.
Χρειάστηκαν μονάχα λίγα λεπτά για να γκρεμίσουν ό,τι είχαν χτίσει και πάλευαν να κρατήσουν για δέκα ολόκληρα χρόνια. Ένας ψυχίατρος, μια πόρτα, ένας διάολος και μερικά τριαντάφυλλα, για να διαλύσουν ό,τι χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος· μια οικογένεια. […]

Όμως ο έρωτας και η αγάπη πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να μαλακώνουν την ψυχή μας.
Και ύστερα, ο δρόμος προς τη συγχώρεση
δεν μοιάζει τόσο δύσβατος.
Φτάνει μόνο να αντέξεις να τον διαβείς.