Στις τρεις ιστορικές στιγμές στα είκοσι τελευταία χρόνια, που ευτυχείς συγκυρίες έφεραν την Κύπρο στα πρόθυρα ενός ιστορικού συμβιβασμού που θα οδηγούσε σε ένα μέλλον συμφιλίωσης και ειρήνης, οι πολιτικοί που έλαχε να έχει ως ηγέτες η ελληνική κοινότητα, Τάσσος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χριστόφιας, και Νίκος Αναστασιάδης, υπήρξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Εξαίρεση μοναδική ο Μουσταφά Ακιντζί. Ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Που είδε την Κύπρο πατρίδα όλων των Κυπρίων. Κι εργάστηκε με συνέπεια για την επανένωσή της. Στα 20 χρόνια από το ΟΧΙ της 24ης Απριλίου 2004, η Κύπρος εξακολουθεί να ζει τα αδιέξοδα μέσα στα οποία βρέθηκε την επομένη του δημοψηφίσματος και την επομένη του Κραν Μοντανά. Μετά από κάθε τέτοιο αδιέξοδο, οι ηγέτες μας εξαντλούνται σε μια ανέξοδη πατριωτική ρητορική και μια μονοδιάστατη καταγγελτική πολιτική που δεν πείθει πλέον ούτε το εσωτερικό ακροατήριο. Η Μόρφου και η Αμμόχωστος, κλειδιά της λύσης και στο Σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά, χάνονται στο πούσι του χρόνου, τραγικές φιγούρες, πρώτα μιας στενόκαρδης αγκυλωμένης στο παρελθόν πολιτικής, κι ύστερα μιας εγκληματικά ανεύθυνης στάσης, στο ηγετικό επίπεδο. Μας ακολουθούν, σαν τύψεις της συνείδησης, για να μας θυμίζουν πως χρόνο με τον χρόνο χάνεται η ελπίδα επιστροφής κι επανασύνδεσης των ανθρώπων με την ιστορία τους. Το αίσθημα της απώλειας μας βαραίνει σαν μαύρος ουρανός. «Φυραίνει ο κόσμος ολοένα, χωματένιο σταμνί».