Είναι δυνατόν να υπάρξει αμιγής τέχνη, φιλοσοφία, και θεωρία μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανισότητες και αδικίες; Τι σημασία έχει η γνώση αν γίνεται αυτοσκοπός και δεν έχει μιαν απελευθερωτική συνέπεια; Είναι δυνατόν να υπάρξει μια τέχνη που δεν είναι στρατευμένη; Η ουδετερότητα ή ο ωφελιμισμός της πνευματικής δραστηριότητας εξαρτάται μόνο από τις προθέσεις του δημιουργού της; Μπορεί ένα ρατσιστικό έργο να έχει κάποια αξία; Ακόμη κι όταν στρατεύεται ένας διανοούμενος σημαίνει ότι η αλήθεια που πρεσβεύει υποτάσσεται στις απαιτήσεις όσων υπερασπίζεται; Με βάση τη σκέψη του Χορκχάιμερ, του Μπουρντιέ και του Φουκώ, αλλά και προχωρώντας πέρα από αυτούς, ο συγγραφέας του βιβλίου διατυπώνει τις απόψεις του για τα παραπάνω και άλλα κρίσιμα προβλήματα που αφορούν στη διανοητική ηθική του σύγχρονου πνευματικού πολιτισμού.

«Η κατηγορία της «στράτευσης» ή του «στρατευμένου διανοούμενου» καθιερώνει μιαν αντίληψη εντός της οποίας η παρέμβαση καθορίζεται σε σχέση με την «ουδετερότητα», η οποία τίθεται ως η πρώτη και προφανής στάση. Αλλά εφόσον γράφω σημαίνει στρατεύομαι, τότε, ουσιαστικά, είναι η στράτευση που αποτελεί την πρώτη και ιδρυτική χειρονομία, το σημείο αναφοράς. Και σε σχέση με αυτήν ορίζεται η τάση για ουδετερότητα». (Geoffroy de Lagasnerie)